12 ذی القعدة 1438هـ برابر با 13 مرداد 1396 هـ و  ٤/٨/٢٠١٧ م

مطالب مهم خطبه اول: وصیت امام رضا(ع) به فرزندش امام جواد(ع) / نسبت به فرزندان خود مسئول هستیم / ذخیره دنیا و آخرت.

مطالب مهم خطبه دوم: لبنان، موفقیت ها را ضایع نکنید / موضوعات داخلی / یمن، چرخه جنگ و بیماری.

خطبه اول:

خداوند سبحانه و تعالى می فرماید: «إِنَّمَا يُرِيدُ الله لِيُذْهِبَ عَنْکمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَکمْ تَطْهِيراً» صدق الله العظیم.

یازدهم ذی القعده زادروز یکی از کسانی است که خداوند آنان را از هر گونه آلودگی پیراسته و آنان را پاک و مطهر گردانیده است. او امام علی بن موسی الرضا(ع) است. او همان طور که خداوند می خواست الگو و نمونه ای برای ماست. القاب آن حضرت همین را نشان می دهد. چرا که آن حضرت القابی چون زکی، وفی و رضا داشت. یعنی او بعد از این که به قلوب مردم راه یافت، نزد خداوند و مردم به مقام رضا رسید.

وصیت امام رضا(ع) به فرزندش امام جواد(ع)

امروز می خواهیم به حدیثی از آن حضرت بپردازیم که رهنمودها و عبرت های بسیاری برای ما دارد. شیخ صدوق در کتاب عیون اخبار الرضا چنین روایت می کند: «يا أبا جعفر ـ ببینید که امام چگونه محترمانه با فرزندش سخن می گوید و با این که خردسال است با لقب از او یاد می نماید ـ بلغني أنَّ الموالي إذا رکبْتَ أخرجوک من الباب الصّغير، فإنّما ذلک من بخل منهم، لئلّا ينال منک أحد خيراً، وأسألک بحقّي عليک، لا يکن مدخلک ومخرجک إلّا من الباب الکبير فإذا رکبت، فليکن معک ذهب وفضّة، ثمّ لا يسألک أحد شيئاً إلّا أعطيته. إنّي إنّما أريد بذلک أن يرفعک الله. فأنفق، ولا تخش من ذي العرش إقتاراً؛ ای ابوجعفر! به من خبر رسیده است که چون سوار می شوی، خادمانت تو را از دروازه کوچک بیرون می برند. این کار از بخل ایشان است. برای این که خیری از تو به کسی نرسد. سوگند به حقی که بر تو دارم! از تو می خواهم که ورود و خروجت را از دروازه بزرگ قرار دهی. وقتی هم که سوار شدی باید طلا و نقره همراهت باشد. بعد از آن هر کس که از تو چیزی خواست باید به او چیزی عطا کنی. هدف من این است که با این کار خداوند تو را رفعت ببخشد. بنابراین انفاق کن و از فقر و تنگدستی نهراس».

خداوند سبحانه می فرماید: «مَنْ ذَا الَّذِي يُقْرِضُ الله قَرْضاً حَسَناً فَيُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافاً کثِيرَةً». این نامه نشان می دهد که امام رضا چقدر به فرزندش امام جواد علاقه و توجه دارد. چون امام رضا از خراسان به فرزندش در مدینه منوره نامه می‌نویسد. می دانیم که خراسان چقدر از مدینه دور بود، مانند امروز وسائل ارتباطی وجود نداشت و شرایط سیاسی نیز بسیار حساس بود. مثل دیگر پدرها از سلامتی او نمی پرسد، از غذا و لباس او سؤال نمی کند و از امنیت و چیزهای دیگری از این قبیل نمی‌پرسد. اما تنها چیزی که باعث دلمشغولی امام شده، این است که خادمان فرزندش وقتی او را بیرون می برند، از در پشتی خانه می برند تا با مردم برخورد نداشته باشد.

این کار خادمان به این خاطر نبود که امام رضا خواسته باشد یا مورد نظر امام جواد باشد، بلکه خادمان امام را از راهی می بردند که با مردم، به ویژه فقرا، مستمندان و نیازمندان برخورد نداشته باشد. کسانی که برای تأمین نیازهای خود دست به دامان اهل بیت(ع) می شدند. از این رو امام رضا با ارسال این نامه از فرزندش خواست که از همراهان خود بخواهد تا او را از دروازه بزرگ خانه بیرون ببرند تا برای کمک به مردم آمادگی داشته باشد و در تأمین نیازهای شان تعلل ننماید. این سیمای اهل بیت است که قرآن کریم نیز بیان کرده است: «وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکيناً وَيَتِيماً وَأَسِيراً».

امام رضا هدف اخروی این خواسته را نیز بیان می دارد. می فرماید: «هدف من این است که با این کار خداوند تو را رفعت بخشد. بنابراین انفاق کن و از فقر و تنگدستی نهراس».

چون انفاق ابزاری است که انسان به واسطه آن نزد خداوند موقعیت پیدا می کند. خداوند از انسان می خواهد که بخشنده باشد و بخیل و خودخواه نباشد و به نیازهای مردم پیرامون خود توجه داشته باشد. خداوند در بیان نشانه های مؤمن می فرماید: «الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ».

امام رضا تأکید می کند که خداوند به خاطر این کار به او پاداش می دهد. بنابراین فایده بخشش فقط شامل حال فقرا و مستمندان نمی شود، بلکه خود بخشنده را نیز در بر می گیرد. از این رو در حدیث آمده است که صدقه پیش از این که در دستان نیازمند قرار گیرد، در دست خداوند قرار می گیرد. خداوند نیز می فرماید: «وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ فَلِأَنْفُسِکمْ»، «إِنَّمَا نُطْعِمُکمْ لِوَجْهِ الله لَا نُرِيدُ مِنْکمْ جَزَاءً وَلَا شُکوراً».

امام علی(ع) نیز در وصیتی به فرزندش امام حسن(ع) می فرماید: «إنّما لک من دنياک ما أصلحت به مثواک، فأنفق في حقّ، ولا تکن خازناً لغيرک؛ دنیا برای بهتر کردن آخرت توست. بنابراین در راه حق ببخش و خزانه دار دیگران نباش». «طوبی لمن عمل بعلمه، وأنفق الفضل من ماله، وأمسک الفضل من قوله؛ خوش به حال کسی که به علم خود عمل کند و اضافه مال خود را ببخشد و از حرف اضافی بپرهیزد».

از این رو همیشه گفته ایم بهترین نذر و عملی که می توانیم به پیشگاه اهل بیت(ع) تقدیم کنیم این است که به نامشان به فقرا غذا بدهیم، به یتیم پناه بدهیم یا مشکل انسانی را حل نماییم. همچنین عرض ما این است که اولویت دارترین اقدام برای پول هایی که در حرم های اهل بیت جمع می شود، مصرف کردن آنها برای فقرا و نیازمندان اطراف حرم است. نباید به آنان بی توجه بود بلکه باید کوشید که از دردها و رنجهایشان کاسته شود.

نسبت به فرزندان خود مسئول هستیم

عزیزان! در زادروز امام رضا(ع) ضروری ترین کار این است که از ارزش های والای این مناسبت درس زندگی بگیریم. چون بهترین و واقعی ترین نحوه احیای امر آنان همین است. با درس گرفتن از سخنان و موضع گیری های آنان می شود امرشان را زنده کرد. چون از آنان سؤال شد: چگونه امر شما را زنده کنیم؟ فرمود: «يتعلّم علومنا ويعلّمها النّاس، فإنّ الناس لو علموا محاسن کلامنا لاتّبعونا؛ علوم ما را یاد بگیرد و به مردم بیاموزد. چون اگر مردم از سخنان خوب ما آگاه شوند، حتماً از ما پیروی می کنند».

از مجموعه روایاتی که از آن امام ذکر کردیم، علاوه بر فضیلت عطا و بخشش در راه خدا، باید یاد بگیریم که به فرزندان خود توجه داشته باشیم. البته جایگاه معصومان و امامان با موقعیت ما خیلی فرق دارد. باید رفتارهای فرزندان خود و هر چیزی را که ممکن است در رفتار، اخلاق و ایمانشان تأثیرگذار باشد زیر نظر داشته باشیم. باید دغدغه همیشگی ما همین باشد. باید حالاتی را که ممکن است برایشان روی دهد پیگیری کنیم. چون همان طور که وقتی می خواهیم کشاورزی کنیم به شخم زدن زمین و کاشتن بذر بسنده نمی کنیم بلکه برای داشتن محصولی خوب، از آن در برابر آفات نیز محافظت می کنیم، باید با فرزندان خود نیز چنین برخوردی داشته باشیم. چون عوامل بسیاری ممکن است روی آنان تأثیر به جای بگذارد. از نفس اماره گرفته تا وسوسه های شیطانی و رفیق بد. باید مانند امام رضا به فرزندان خود توجه داشته باشیم. او به رغم فاصله های بسیار، کارهای فرزندش را زیر نظر داشت. البته در پی اشتباهات و خطاهای او نبود، چون فرزندش امام جواد معصوم بود. بلکه می خواست فرزندش از این هم بهتر شود. به رغم دشواری های زندگی ما هم باید چنین کنیم. طبیعی است که کارها و گرفتاری ها ما هر چه باشند به پای کارها و مشغولیت های امام رضا نمی رسد. چون امام بود و ولی عهد. او با چالش های بسیاری روبرو بود اما هیچگاه از وظیفه ای که درباره فرزند خود داشت، غافل نبود.

اگر با فرزند خود ارتباط نداشته باشیم، بعد از مدت های طولانی درخواهیم یافت که فرزندان ما در وادی دیگری قرار دارند و تغییر کرده اند.

فرزندی که بعد از تربیت های طولانی اعلام می کند که نماز نمی خواند، این کار یکباره روی نداده است. بلکه بعد از تأثیرپذیری و روبرو شدن با پرسش های بی پاسخ به این ورطه افتاده است و به انحرافی دچار شده است که او را به هرجایی بخواهد می برد. همین طور دخترانی که حجاب را ترک می کنند. این کار نیز یکباره روی نداده است و بعد از سؤال های بی پاسخ بسیار و تردیدهای گوناگون، بعد از مدت های طولانی به این وضعیت دچار شده است. ولی از میان خانواده و برادران کسی نیست که راه و روش او را اصلاح کند.

همین طور کسی که به مواد مخدر معتاد شده است یا به مکان های بدنام رفت و آمد دارد. اینها همه در حال تغییر بودند ولی خانواده از ایشان دور بودند و خبری نداشتند. با آنان نمی نشستند، گفتگو نمی کردند، مواظب تغییر افکار و رفتارشان نبودند، بلکه فقط به کارهای خودشان مشغول بودند. در حالی که باید اول به خانواده خود توجه می کردند.

در حالی که خداوند پیامبر را اول به این امر فرا می خواند. آن هم در شرایطی که پیامبر دعوت خود را آغاز نکرده بود. به او فرمود: «وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَک الْأَقْرَبِينَ». اول به خانواده خود بپرداز.

این همان چیزی است که ما همیشه گفته ایم که برای نیکی و خیرات، خانواده در اولویت قرار دارد. نیکی کردن آن طور که در تفسیر آمده است فقط به صدقه دادن نیست. بلکه خیلی گسترده است و می تواند حرف خوب، راهنمایی درست، نصیحت و یاری کردن نیز صدقه باشد.

ذخیره دنیا و آخرت

با توجه به روش تربیتی امام رضا(ع) ما باید به خانواده خود باز گردیم. نباید از خانواده خود غافل باشیم. باید به مسئولیت هایی که در قبال خانواده خود داریم، عمل کنیم. نباید بگذاریم خانواده ما به جایی که دوست نداریم، برود. خداوند نسبت به هرگونه کوتاهی در این باره به ما هشدار داده است: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا قُوا أَنْفُسَکمْ وَأَهْلِيکمْ نَاراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ عَلَيْهَا مَلَائِکةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَا يَعْصُونَ الله مَا أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ».

خداوند به ما وعده داده است اگر در کار اصلاح خانواده و فرزندان خود موفق باشیم، بهترین پاداش ها را به ما عنایت فرماید: «جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آَبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ وَالْمَلَائِکةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ کلِّ بَابٍ* سَلَامٌ عَلَيْکمْ بِمَا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ».

در رساله حقوق امام زین العابدین نیز آمده است: «وأمَّا حقّ ولدک، فأن تعلم أنَّه منک ومضاف إليک في عاجل الدّنيا بخيره وشرّه، وأنّک مسؤول عمّا وليته به من حسن الأدب والدّلالة على ربّه عزّ وجلّ، والمعونة له على طاعته. فاعمل في أمره عمل من يعلم أنّه مثاب على الإحسان إليه، معاقَب على الإساءة إليه؛ اما حق فرزندت بر تو این است که بدانی او از توست و در این دنیا خیر و شر او به تو می رسد و تو در قبال تربیت نیکو، هدایت او به سوی خداوند عزوجل و یاری بر طاعت او مسئول هستی. بنابراین در کار او بکوش و بدان که به خاطر نیکی او به پاداش می بینی و به خاطر بدی به او مجازات می گردی».

در حدیث آمده است که خداوند رحمت خود را شامل حال خانواده ای می گرداند که حقوق فرزندان خود را رعایت نماید: «إذا مات ابن آدم، انقطع عمله إلا من ثلاث؛ ولد صالح يدعو له، وعلم ينتفع به، وصدقة جارية، هرگاه آدمی زاده بمیرد، اعمال او قطع می گردد جز سه عمل. فرزند صالحی که برای او دعا کند و علمی که به واسطه آن به دیگران سود برساند و صدقه جاریه».

همیشه به این داستان حضرت مسیح اشاره کرده ایم که روزی ایشان از کنار قبری گذشت که صاحب آن عذاب می شد. سال دیگر که از آنجا گذشت، دید که عذاب از او برداشته شده است. علت آن را از خداوند پرسید. وحی آمد که او فرزند صالحی داشت. او راه مردم را درست کرد و یتیمی را پناه داد. خداوند به خاطر کارهای فرزندش او را بخشید.

از این رو فرزندانمان ذخیره های ما در میان مردم هستند. همین طور ذخیره ما در فردای قیامت در برابر خداوند متعال هستند. آنها امانت پیش ما هستند نه اسباب تشخص و برتری. ما با فرزندان خود آزمایش می شویم. از این رو وظیفه ما این است که به مسئولیت های خود در قبال شان عمل کنیم. باید ساختار فکری، فرهنگی، معنوی، ایمانی و اجتماعی شان را درست کنیم تا آنان برای جامعه خود مفید باشند. اینها درس هایی از زندگی امام رضا(ع) بود. با این درس ها ما محبت و ولایت خود را نسبت به آنان نشان می دهیم و می توانیم جامعه خود را تغییر دهیم.

سلام بر امام رضا. روزی که به دنیا آمد و روزی که به جوار رحمت پروردگار خود پرکشید و روزی که باز دوباره زنده برانگیخته می شود.

خطبه دوم:

بسم الله الرحمن الرحیم

ای بندگان خدا! شما را به همان چیزهایی توصیه می کنم که امام رضا به یکی از یاران خود به نام ابراهیم بن ابی محمود سفارش نمود. او پیش امام رضا آمد و عرض کرد: ما احادیث و اخباری درباره فضائل امیرالمؤمنین و شما اهل بیت داریم. آیا باید به این احادیث پایبند باشیم؟ امام رضا فرمود: «يابن أبي محمود، لقد أخبرني أبي عن أبيه عن جدّه(ع)، أنَّ رسول الله(ص) قال: من أصغى إلى ناطق فقد عبده، فإن کان الناطق عن الله عزّ وجلّ، فقد عبد الله، وإن کان الناطق عن إبليس فقد عبد إبليس؛ ای ابن ابی محمود! پدرم به من و او از جدش خبر داد که رسول خدا فرمود: هر کس به حرف های کسی گوش دهد، در واقع او را عبادت کرده است. اگر گوینده از خداوند عزوجل بگوید، او خداوند  را عبادت کرده و اگر از ابلیس بگوید، شیطان را عبادت کرده است». بنابراین به هوش باش تا از کسانی که شیطان را عبادت می کنند نباشی.

سپس فرمود: «يابن أبي محمود، إنَّ مخالفينا وضعوا أخباراً في فضائلنا، وجعلوها على ثلاثة أقسام: أحدها الغلوّ، وثانيها التّقصير في أمرنا، وثالثها التّصريح بمثالب أعدائنا، فإذا سمع الناس الغلوّ فينا، کفّروا شيعتنا، ونسبوهم إلى القول بربوبيّتنا، وإذا سمعوا التّقصير اعتقدوه فينا، وإذا سمعوا مثالب أعدائنا بأسمائهم، ثلبونا بأسمائناـ أي أنّه إذا ورد عنَّا سبّ، فإنَّ الأعداء يتّخذونه ذريعةً لسبّنا ـ  يابن أبي محمود، إذا أخذ الناس يميناً وشمالاً فالزم طريقتنا، فإنّه من لزمنا لزمناه، ومن فارقنا فارقناه.. يابن أبي محمود، إنَّ أدنى ما يخرج به الرّجل من الإيمان، أن يقول للحصاة نواة"، أي أن يغيّر حقائق الأشياء؛ ای ابن ابی محمود! مخالفان ما سه نوع حدیث درباره فضائل ما جعل کرده اند. یکی از آنان غلو است و دومی آن کوتاهی در حق ماست و سومی آن طعن و سب آشکار دشمنان ماست. اگر مردم درباره ما غلو بشنوند، شیعیان ما را تکفیر می کنند و به آنان نسبت می دهند که آنان به خدایی ما باور دارند و اگر کوتاهی ها را بشنوند، درباره ما بدان معتقد می شوند و اگر طعن آشکار و علنی دشمنان ما را بشنوند، ما را نیز به نام دشنام می دهند(یعنی اگر دشنامی از ما وارد شود، به این بهانه به ما دشنام می دهند). ای ابن ابی محمود! اگر مردم راه راست و چپ را در پیش گرفتند، تو به راه ما ملتزم باش. چون هر که به ما پایبند بود، ما نیز به پایبندیم و اگر کسی از ما جدا شد، ما نیز از جدا می شویم. ای ابن ابی محمود! کمترین چیزی که انسان را از ایمان بیرون می برد، این است که شن ریزه را دانه بداند». یعنی واقعیت اشیا را تغییر دهد.

درخواست امام رضا از ما این است که در اخبار و روایاتی که از ائمه(ع) به ما می رسد دقت کنیم. باید از درستی آنها اطمینان حاصل نماییم تا در دام کسانی که واقعیت ها را باژگونه می کنند، نیفتیم و به غلو و کوتاهی گرفتار نگردیم. نباید باعث اهانت به ائمه شویم. چون هر کس به مقدسات دیگران اهانت کند، باعث می شود که دیگران نیز به مقدسات او توهین کنند.

هر وقت در شنیده ها، خوانده ها و باورهای خود دقت به خرج دادیم، از آگاهی و مسئولیت پذیری بیشتری برخوردار خواهیم. با این کار ائمه خود را حفظ خواهیم کرد و با چالش ها مقابله خواهیم نمود.

لبنان، موفقیت ها را ضایع نکنید

از لبنان آغاز می کنیم که این روزها فصل تازه ای از مبارزه علیه تروریسم را رقم زد و تروریسم را از ارتفاعات عرسال ریشه کن نمود و مردم منطقه را سالم به خانه هایشان بازگرداند.

روشن است که اگر همکاری ارتش به عنوان حامی مرزهای کشور، مقاومت که پشتیبان میهن است و حمایت مردمی نبود، این موفقیت به دست نمی آمد. البته مقاومت جایگزینی برای ارتش نیست. مردم در همه نبردها برای حفظ میهن حضور داشته اند. ما می خواهیم که این همکاری در برابر چالش تروریسم در مرزهای شرقی و دشمن صهیونیستی در مرزهای جنوبی ادامه داشته باشد.

وظیفه لبنانی ها در این زمان و همه زمان های پیش رو، این است که متحد باشند. زیرا نگرانی دائم ما بعد از هر موفقیتی این است که افرادی بیایند و وحدت مردم را از بین ببرند و آثار مثبت این موفقیت را تباه کنند.

ما همیشه تأکید کرده ایم که شاید لبنانی ها در نگاه به مسائل منطقه ای و نحوه برخورد با آنها اختلاف نظر داشته باشند، چیزی که در مورد حوادث سوریه، عراق و یمن و مسائل دیگر دیده می شود، ولی چیزی که باید روی آن توافق داشته باشند این است که در صف واحد در برابر خطراتی که متوجه این کشور است و می تواند امنیت و ثبات آن را تحت تأثیر قرار دهد، بایستند.

ما از موضع گیری هایی که از مراکز اساسی کشور صورت پذیرفت و خواستار بی طرف ماندن لبنان در مسائل اختلافی شدند تقدیر و تشکر می کنیم. از این رو از همه جریان های سیاسی کشور می خواهیم که موفقیت به دست آمده را تباه نکنند. نباید با دغدغه آفرینی ها، هراس افکنی های غیرواقعی و مجادله پیرامون مسائلی که همه می دانند غیر از ایجاد چنددستگی داخلی و متفرق کردن توانایی ها کارکرد دیگری ندارند، احساس اعتماد به نفس، قدرت، عزت و بالندگی به وجود آمده در لبنانی ها را از بین ببرند.

این کشور با چالش های بسیاری روبروست. حرف و سخن درباره فشارهای سیاسی و مجازات های مالی بسیار است. البته ما وجود برخی نگرانی ها را نفی نمی کنیم. چون اگر اتفاقی در این باره رخ دهد، پیامدهای آن به جریان، طایفه یا مذهب خاصی محدود نخواهد ماند. بلکه همه را تحت تأثیر قرار خواهد داد. هیچ کس گمان نکند که تضعیف یک گروه، طایفه، مذهب یا موقعیت سیاسی لبنانی، باعث تقویت دیگران خواهد شد. همه از این وضعیت متأثر خواهند شد. چون چه بخواهند و چه نخواهند، در یک کشتی سوار هستند.

از این رو به همه لبنانی ها عرض می کنیم: پیش از این که فرصت از دست برود، گردهم بیایید، ارتباط داشته باشید و گفتگو کنید. هیچ خط قرمزی در گفتگوی داخلی نباید وجود داشته باشد. بدیلی برای گفتگو وجود ندارد. ولی چیزی که ما همیشه خواستار آن بوده ایم، گفتگوی جدی و منطقی است. با این کار از خطرات حال و آینده در امان خواهیم ماند. چون ما در دنیایی زندگی می کنیم که باید با وحدت خود، با سرانگشت خودمان خارها را از پای خود بیرون آوریم.

موضوعات داخلی

درست در این زمان، بار دیگر موضوعات داخلی، به ویژه موضوع برق مطرح می شود. ما خواستار راه حل سریع برای این موضوع هستیم تا از سنگینی آن بر دوش لبنانی ها کاسته شود. این راه حل باید شفاف و روشن باشد. همین طور تأکید می کنیم که با موضوع نظام پرداخت حقوق و مزایا نیز باید مسئولانه برخورد شود. چون بار دیگر حرف و حدیث هایی درباره آثار منفی آن بر توان مالی دولت یا اکثریت شهروندان لبنان پیش آمده است و ممکن است باعث افزایش قیمت نیازهای اساسی و شهریه مدارس گردد.

در این باره بار دیگر بر نظر گذشته خود تأکید می کنیم. تصویب نظام پرداخت حقوق و مزایا حق کارمندان و معلمان است. ولی چیزی که همیشه بر آن تأکید کرده ایم تنها راه حل درمان فساد مالی و سرعت بخشیدن به موفقیت برنامه اقتصادی برای بهبود بودجه دولت است. این کار باعث می شود که مالیات تازه ای وضع نشود که به ضرر طبقات فقیر و متوسط جامعه است. اگر بار سنگینی به دوششان گذاشته شود، از تحمل آن ناتوان خواهند بود. درخواست ما این است که بار دیگر این موضوع مورد رسیدگی قرار بگیرد و در آن تجدید نظر شود.

یمن، چرخه جنگ و بیماری

به یمن باز می گردیم که در آتش جنگ می سوزد. جنگی که همه می دانند هیچ دورنمایی ندارد و نتیجه ای غیر از ویرانی و خرابی این کشور ندارد. همه می دانند تنها کسانی که باید بهای این جنگ را بدهند، مردم یمن هستند. آنان نه تنها قربانیان جنگ هستند بلکه قربانی بیماری های خطرناک ناشی از جنگ به ویژه وبا هستند که صدها هزار نفر را مبتلا کرده است.

ای عرب ها! ای مسلمانان! ما با مردمی روبرو هستیم که سرنوشتشان مورد تهدید قرار گرفته است. با کشوری روبرو هستیم که در آتش جنگ و بیماری می سوزد. از این رو همه مسئول هستند که برای متوقف کردن این جنگ بیهوده و پیامدهای آن تلاش کنند. چون پیامدهای این جنگ محدود به یمن نیست بلکه کل منطقه را در بر خواهد گرفت.

متأسفانه ما در منطقه ای از جهان قرار داریم که به آتش جنگ تبدیل شده ایم. ما خواستار برون رفت از سیاست بحران آفرینی هستیم که عادتمان شده است. باید به سمت راه حل سازی و توافق پیش برویم. البته آسان به نظر نمی رسد. چون روشن شده است همه در آتش این بازی بزرگ خواهند سوخت. به ویژه این که دنیای استکبار می خواهد دنیای اسلام و جهان عرب زیر چرخ جنگ و فرسایش باقی بماند که همه از آن آسیب می بینند.