بسم الله الرحمن الرحیم
23 ذی‌القعده 1445 برابر با 11 خرداد 1403 و 31/05/2024 م
خداترسی نشانه ایمان و ضمانت در امان ماندن از انحراف است
مطالب مهم خطبه اول: ترس از خدا / آثار ترس از خدا / سوپاپ اطمینان / وسعت رحمت خدا.
مطالب مهم خطبه دوم:کشتارهای دشمن در رفح / انتخاب مقاومت و استواری / درگیری مصر و صهیونیست‌ها / وضعیت سوریه / ادامه حمایت از غزه / موضع واحد در بروکسل.
خطبه اول:
خداوند سبحانه‌وتعالی در كتاب عزيز خود فرموده است: «يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ مَا عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَراً وَمَا عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَهَا وَبَيْنَهُ أَمَداً بَعِيداً وَيُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ» صدق الله العظيم.
ترس از خدا
خداوند متعال در تربیت انسان، با هدف ایجاد تعادل در شخصیت و توسعه بازدارندگی، او را به ترس از خود دعوت می‌کند تا جرئت نکند مرتکب چیزهایی شود که بر او حرام کرده و مسئولیت‌هایی را که بر عهده‌اش گذاشته، انجام دهد. ترس از خدا به معنای ترسیدن از او نیست، بلکه به این معناست که عظمت خدا را در درون خود احساس کنید و بترسد که رحمت او را از دست بدهید و در دنیا یا زمانی که در مقابل او می‌ایستیم، در مقام عذاب او قرار بگیرد.
خداوند سبحان به این مطلب اشاره کرده و فرموده است: «وَيُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ» و فرمود: «فَإِيَّايَ فَارْهَبُونِ» و زمانی که فرمود: «يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ إِنَّ زَلْزَلَةَ السَّاعَةِ شَيْءٌ عَظِيمٌ * يَوْمَ تَرَوْنَهَا تَذْهَلُ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ وَتَضَعُ كُلُّ ذَاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا وَتَرَى النَّاسَ سُكَارَى وَمَا هُمْ بِسُكَارَى وَلَكِنَّ عَذَابَ اللَّهِ شَدِيدٌ» و زمانی که فرمود: «سَنَفْرُغُ لَكُمْ أَيُّهَا الثَّقَلَانِ»
خداوند این احساس را مظهر ایمان دانسته است؛ زیرا مؤمن، به مقام ایمان نمی‌رسد مگر اینکه از پروردگارش بترسد. فرموده است: «وَخَافُونِ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ».
قرآن به این نکته اشاره کرده است که این ترس، رفتار پیامبران است، آنگاه که می‌فرماید: «الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَيَخْشَوْنَهُ وَلَا يَخْشَوْنَ أَحَداً إِلَّا اللَّهَ وَكَفَى بِاللَّهِ حَسِيباً».
این همان چیزی است که پیامبر(ص) به ما فرمود: «قُلْ إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ».
همین امر در وصیت امیرالمؤمنین(ع) به فرزندش حسن(ع) آمده است. به او فرمود: «أوصيك يا بنيَّ بخشية الله في سرِّ أمرك وعلانيتك؛ پسرم تو را به ترسیدن از خدا سفارش می‌کنم در امور مخفی و آشکارت.»
در مورد نوع این ترس در حدیث آمده است: «خَفِ اللَّهَ كَأَنَّكَ تَرَاهُ، وَإِنْ كُنْتَ لَا تَرَاهُ فَإِنَّهُ يَرَاكَ، فَإِنْ كُنْتَ تَرَى أَنَّهُ لَا يَرَاكَ فَقَدْ كَفَرْتَ، وَإِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّهُ يَرَاكَ ثُمَّ بَرَزْتَ لَهُ بِالْمَعْصِيَةِ، فَقَدْ جَعَلْتَهُ مِنْ أَهْوَنِ النَّاظِرِينَ عَلَيْكَ؛ از خدا چنان بترس كه گويى او را می‌بینی؛ چه، اگر تو او را نمی‌بینی، او تو را می‌بیند. اگر فكر كنى كه او تو را نمی‌بیند، هر آينه كافر شده‌ای و اگر بدانى كه او تو را می‌بیند و با اين حال دور از چشم مردم و در برابر ديدگان خدا گناه كنى، بی‌گمان او را در حدّ پست‌ترین بينندگان خود قرار داده‌ای».
و اینکه این خوف ما را به دوری از غضب خدا و از دست دادن محبت او فرامی‌خواند. در حدیث آمده است: «احذروا منَ اللهِ ما حذَّركم مِنْ نَفْسِهِ، واخشَوْهُ خشيةً يظهرُ أثرُها عليْكم؛ از خدا برحذر باشيد، چنان كه او شما را از خودش برحذر داشته است و از او بترسيد آن‌گونه كه آثار آن در شما آشكار شود».
آثار ترس از خدا
آیات قرآنی و روایات شریفه بیانگر آثار این ترس هستند. خداوند متعال می‌فرماید: «وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى * فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَى» و فرمود: «إِنَّ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ كَبِيرٌ».
و در حديث آمده است: «مَنْ عَرَضَتْ له فاحشةٌ أو شهوةٌ، فاجتنَبَها من مخافةِ اللهِ، حرَّمَ اللهُ عليه النَّارَ، وآمنَهُ من الفزعِ الأكبرِ، وأنجزَ له ما وعدَهُ في كتابِهِ في قولِهِ: وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ؛ هر كس با فحشا و شهوتى رو به رو شود و از ترس خداوند عزّوجلّ از آن دورى كند، خداوند آتش را بر او حرام گرداند و از آن وحشت بزرگ ايمنش دارد و آنچه را كه در كتاب خود در آيه «و براى آن كه از مقام و عظمت پروردگارش بترسد دو بهشت است» به او وعده داده است، عملى سازد.»
در حدیث آمده است: «رأسُ الحكمةِ مخافةُ الله؛ سرآمد حكمت ترس از خداست».
و در حدیث آمده است: «مِسْكينٌ ابنُ آدَمَ! لَو خافَ مِن النّارِ كما يَخافُ مِن الفَقْرِ لأَمِنَهُما جَميعا و لو خافَ اللّه َ في الباطِنِ كما يَخافُ خَلْقَهُ في الظّاهِرِ لسَعِدَ في الدّارَينِ جميعاً؛ بيچاره آدميزاد! اگر همچنان كه از نادارى می‌ترسد، از دوزخ می‌ترسید، از هر دوى آن‌ها در امان می‌ماند و اگر همچنان كه در آشكار از مردم می‌ترسد، در نهان نيز از خدا می‌ترسید، در هر دو سراى سعادتمند می‌شد.»
در حديث آمده است: «أعلى النَّاسِ منزلةً عندَ اللهِ، أشدُّهم خوفاً منْه؛ برترين مقام نزد خداوند، از آنِ كسى است كه بيشتر از خدا مىترسد» و «إنَّ اللهَ إذا جمعَ النَّاسَ، نادى فيهم منادٍ: أيُّها النَّاسُ، إنَّ أقربَكم اليومَ منَ اللهِ أشدُّكُم منْه خوفاً؛ آن گاه كه خداوند [در روز قيامت] مردم را گرد آوَرَد، آواز دهنده‌ای در ميان آنان ندا دهد كه: اى مردم! امروز نزدیک‌ترین شما به خداوند كسى است كه [در دنيا] بيش از همه خدا ترس بوده است.»
تأکید بر کاشتن بذر ترس از خدا در انسان و دعوت او به سوی آن، به دلیل تأثیری است که ترس از خدا در زندگی انسان و مسیر او در زندگی دارد. خداوند متعال وقتی از هابیل بن آدم سخن می‌گوید، به تأثیر ترس از خدا اشاره می‌دارد. ترس از خدا باعث شد که او از كشتن برادرش قابيل خوددارى كند. چون قابیل به او گفت: «لَأَقْتُلَنَّكَ» پاسخ هابیل اين بود: «لَئِنْ بَسَطْتَ إِلَيَّ يَدَكَ لِتَقْتُلَنِي مَا أَنَا بِبَاسِطٍ يَدِيَ إِلَيْكَ لِأَقْتُلَكَ ــ اما علت این بود ــ إِنِّي أَخَافُ اللَّهَ رَبَّ الْعَالَمِينَ».
این ترس همان ترسی است که در حضرت یوسف(ع) وجود داشت. هنگامی که همسر عزیز او را به سوی خود خواند، آن حضرت به او اظهار داشت: «قَالَ مَعَاذَ اللَّهِ إِنَّهُ رَبِّي أَحْسَنَ مَثْوَايَ» و به همين دليل هنگامي كه زنان مصر او را به فحشا فراخواندند، حبس را تحمل كرد و فرمود: «رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدْعُونَنِي إِلَيْهِ».
همین ترس باعث شد که اهل بیت(ع) گرسنگی سخت را تحمّل کنند و خود را از غذا محروم کنند تا آن را به فقرا و نیازمندان و یتیمان و اسیران بدهند: «ويُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِيناً وَيَتِيماً وَأَسِيراً * إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُوراً * إِنَّا نَخَافُ مِنْ رَبِّنَا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً».
سوپاپ اطمینان
پس ای عزیزان، ترس از خدا سوپاپ اطمینان از انحراف است که انسان را اگر آن را داشته باشد، او را در برابر دروغ، غیبت، تهمت، خیانت در امانت، تقلب، رشوه، فساد و ظلم محافظت می‌کند. حتی اگر این ظلم با ربودن پوست جوی از دهان مورچه‌ای باشد. علی(ع) می‌فرماید: «لَوْ اُعْطِيتُ الْأَقاليمَ السَّبْعَةَ بِما تَحْتَ اَفْلاكهِا عَلى أَنْ أَعْصِىَ اللّه َ فى نَمْلَةٍ أَسْلُبُها جِلْبَ شَعيرَةٍ ما فَعَلْتُ؛ اگر اقليم‌هاى هفت گانه زمين را با هر چه در زير آسمان آن‌ها است به من دهند تا خدا را در حد گرفتن پوست جوى از دهان مورى نافرمانى كنم، نخواهم كرد.»
در روایات آمده است: «الخَوفُ سِجْنُ النّفْسِ عَن الذُّنوبِ، ورادِعُها عنِ المَعاصي؛ ترس، بازداشتگاه نفس از گناهان و جلوگيرنده آن از نافرمانی‌هاست.» و در حدیث آمده است: «من كثرت مخافته، قلَّت آفته؛ کسی که بسیار بترسد، ضررش کم می‌شود»، «من خاف ربَّه، كفَّ ظلمَهُ؛ هر کس از پروردگارش بترسد، از ظلم خودداری کند» و از اعمال زشت دور می‌شود.
در حدیثی آمده است: «مَنْ عَلِمَ أَنَّ اللَّهَ یَرَاهُ وَ یَسْمَعُ مَا یَقُولُ وَ یَعْلَمُ مَا یَعْمَلُهُ مِنْ خَیْرٍ أَوْ شَرٍّ فَیَحْجُزُهُ ذَلِکَ عَنِ الْقَبِیحِ مِنَ الْأَعْمَالِ فَذَلِکَ الَّذِی خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَ نَهَی النَّفْسَ عَنِ الْهَوَی؛ هرکس بداند که خداوند او را می‌بیند و آنچه را که می‌گوید، می‌شنود و از کارهای خوب و بد او آگاه است، از کارهای زشت دست برمی‌دارد. از مقام پروردگارش خائف است و نفس را از هوی و هوس بازمی‌دارد.»
در حديث آمده است: «يَا ابْنَ آدَم، إنَّكَ لا تَزالُ بَخَيْر ... ما كانَ الْخَوْفُ لَكَ شِعاراً؛ اى فرزند آدم تا آن زمانى كه ... خوف داشته باشى، در خير و سعادت خواهى بود.»
وسعت رحمت خدا
اما صحبت از خوف از خداوند متعال به معنای غفلت از رحمت خداوند و نادیده گرفتن آنچه در مورد وسعت رحمت و مهربانی‌اش نسبت به بندگانش آمده نیست. همان رحمتی که وقتی آن را در کنار نام خود آورده، خود را با آن توصیف می‌کند. فرموده است: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» و در هر نماز و خواندن سوره‌های قرآن، از رحمت او یاد می‌شود. زمانی که فرمود: «وَ رَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ» و فرمود: «وَرَبُّكَ الْغَنِيُّ ذُو الرَّحْمَةِ».
از این رو در حدیثی از امام زین العابدین(ع) نقل شده است که می‌فرماید: «لَيسَ العَجَبُ مِمَّن نَجا كيفَ نَجا، وأمّا العَجَبُ مِمَّنْ هَلَكَ كَيفَ هَلَكَ مَع سَعَةِ رحمةِ اللّه؛ از اين كه كسى نجات يافته تعجّب نيست، بلكه تعجّب از هلاك شده است كه چگونه با وجود رحمت گسترده خداوند هلاك گشته است؟!»
در حدیث آمده است: «إنَّ لله رحمةً يوم القيامة يتطاول إليها إبليس بعنقه؛ خداوند در قیامت رحمتی دارد که شیطان نیز بدان چنگ می‌زند».
از این رو تأکید بر لزوم تعادل بین خوف و امید به رحمت خداوند است که خداوند متعال می‌فرماید: «أَمَّنْ هُوَ قَانِتٌ آنَاءَ اللَّيْلِ سَاجِدًا وَقَائِمًا يَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَيَرْجُو رَحْمَةَ رَبِّهِ» و فرمود: «تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَطَمَعاً».
در حدیثی از امام صادق(ع) آمده است که از ایشان پرسیدند: وصیت لقمان چه بود؟ فرمود: «كانَ فيها الأعاجيبُ و كانَ أعجَبُ ما كانَ فيها أن قالَ لاِبنِهِ: خَفِ اللّه َ عَزَّ و جلَّ خِيفَةً لَو جِئتَهُ بِبِرِّ الثَّقَلَينِ لَعَذَّبَكَ و ارجُ اللّه َ رجاءً لَو جِئتَهُ بِذُنوبِ الثَّقَلَينِ لَرَحِمَكَ؛ در آن مطالب شگفتى بود و شگفت ترين مطلبش اين بود كه به فرزندش فرمود: از خداوند عزّوجلّ چنان بترس كه اگر با كارهاى نيك جنّ و انس بر او وارد شوى، باز تو را عذاب خواهد كرد و به او چنان اميدوار باش كه اگر با گناهان جنّ و انس بر او وارد شوى، تو را خواهد بخشيد.» سپس فرمود: «پدرم یعنی امام باقر(ع) می فرمود: إنّهُ لَيس مِن عَبدٍ مؤمنٍ إلاّ و في قَلْبهِ نُورانِ: نورُ خِيفَةٍ و نورُ رَجاءٍ، لَو وُزِنَ هذا لَم يَزِدْ على هذا و لَو وُزِنَ هذا لَم يَزِدْ على هذا؛ هيچ بنده مؤمنى نيست مگر آن كه در دلش دو نور است: نور ترس و نور اميد كه اگر هر يك از آن‌ها را وزن كنى بر ديگرى فزونى نيابد.» لذا عزیزان، باید احساس محبت و رحمت خداوند نسبت به خود و اشتیاق فراوان او برای ورود ما به بهشت خود و حفظ ما از عذاب خود را در جان خود تثبیت و تقویت کنیم. برای اینکه ناامید نشویم، باید در عوض ترس از خدا را در جان خود تقویت کنیم و این کار جز با معرفت خداوند امکان پذیر نیست تا دچار طغیان و تکبر و دوری از خیر خود در دنیا و آخرت خوب نشویم.
هر چه انسان به عظمت خداوند و وسعت قدرت او و تهدید به عذاب او بیشتر معرفت یابد، بیشتر از او می‌ترسد و این همان چیزی است که خداوند متعال می‌فرماید: «إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ» و در حدیث آمده است: «من كانَ باللهِ أعرفَ، كانَ من اللهِ أخوفَ؛ هر کس خداشناس‌تر باشد، از خدا بیشتر می ترسد».
در پایان دعای ما باید این باشد: «اللّهمَّ إنَّا نسألُكَ خوفَ العابدينَ لَكَ، وعبادَةَ الخاشعينَ لَكَ، ويقينَ المتوكِّلينَ عليْكَ؛ پروردگارا، ترس بندگان و عبادت خاشعان و یقین توکل کنندگان و توکل مؤمنان را از تو درخواست دارم».
«اللَّهُمَّ اجْعَلْ رَغْبَتِي فِي مَسْأَلَتِي مِثْلَ رَغْبَةِ أَوْلِيَائِكَ فِي مَسَائِلِهِمْ، ورَهْبَتِي مِثْلَ رَهْبَةِ أَوْلِيَائِكَ، واسْتَعْمِلْنِي فِي مَرْضَاتِكَ عَمَلاً لَا أَتْرُكُ مَعَهُ شَيْئاً مِنْ دِينِكَ، مَخَافَةَ أَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ؛ خداوندا رغبت و شوق مرا در گدایی‌ام مانند رغبت عاشقانت در گدایی‌شان و ترسم را مانندترس اولیائت قرار ده و مرا در رضای خود چنان به کار‌دار که با وجود آن چیزی از دین تو را به خاطر وحشت از آفریده‌ای ترک نکنم.»
خطبه دوم:
بسم الله الرحمن الرحیم
ای بندگان خدا، شما و خودم را به همان چیزی توصیه می‌کنیم که امیرالمؤمنین(ع) سفارش کرد. فرمود: «اتَّقُوا اللَّهَ فِي عِبَادِهِ وَبِلَادِهِ، فَإِنَّكُمْ مَسؤولُون حَتَّى عَنِ الْبِقَاعِ وَالْبَهَائِمِ؛ از خدا بترسيد درباره بندگان او و سرزمین‌هایش».
در این توصیه، دعوت از ما برای رعایت تقوای الهی و در نظر داشتن اوست. باید وظایف خود را در زندگی که امام(ع) آن را بسط و گسترش داده و به حدود ترک حرام و ادای واجبات اعم از نماز و روزه و حج و خمس و زکات منحصر نمی‌شود، بلکه فراتر از آن مسئولیت ما در قبال بندگان خدا را نیز شامل می‌شود. نباید به این بسنده کنیم که به آن‌ها و مصالحشان ضرر نرسانیم، بلکه فراتر از آن باید اثری نیکو در زندگی‌شان بگذاریم. چنانکه امام(ع) ما را بدان فراخوانده و فرموده است: «خالطوا النَّاسَ مُخالطةً إنْ متُّمْ مَعَهَا بَكَوا عليكم، وإنْ عشتم حَنّوا إليكم؛ با مردم طوری رفتار کنید که اگر بمیرید، برای شما گریه کنند و اگر زنده ماندید، به شما مهربانی کنند.»، «كونوا في النَّاس كالنَّحلة في الطَّير؛ در میان مردم چون زنبور عسل باشید.»
مسئولیت دیگری که داریم، مسئولیتمان در قبال میهن است که باید عزیز، آزاد و محترم باشد، نه این که به دست مفسدان و غارتگران داخلی باشد و به دست دشمنان خارجی.
ما همچنین باید به فکر سرزمینی باشیم که خداوند ما را جانشین خود در آن قرار داده است که با تمام امکانات در آن سکونت داشته باشیم، از منابع آن به نحو احسن استفاده کنیم و همان طور که خداوند متعال فرموده است: «وَلَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَاحِهَا» با هیچ یک از مظاهر فساد در آن فساد نکنیم. حتّی باید مواظبت چهارپایان باشیم و از آن‌ها استفاده خوب ببریم و به آن‌ها آسیب نزنیم.
و چون از این امر آگاه شدیم، مسئولیت خود را در قبال خداوند متعال به عهده می‌گیریم و هنگامی که در برابر او می‌ایستیم و به ما می‌گویند: «وَقِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْئُولُونَ» به خوبی پاسخ می‌دهیم. در حالتی که از ما درباره مردم، کشور، مکان‌ها و چهارپایان سؤال خواهد شد. به این ترتیب زندگی بهتر می‌شود و ما از توان بیشتری برای رویارویی با چالش‌ها و مشکلات آن برخوردار خواهیم شد.
کشتارهای دشمن در رفح
از غزه آغاز می‌کنیم، جایی که دشمن صهیونیستی همچنان در آنجا قتل‌عام می‌کند و شاید جنایاتی که در رفح رخ داد آخرین آن‌ها نباشد. جنایتی که در آن خیمه‌های آوارگان مورد اصابت قرار گرفت. آن هم در صحنه‌ای که به خاطر آن عرق شرم بر جبین بشریت می‌نشیند. متأسفانه علیرغم تصمیم اخیر دیوان بین‌المللی دادگستری مبنی بر توقف حمله به رفح و درخواست دادستان عمومی دادگاه کیفری مبنی بر صدور قرار بازداشت برای نخست‌وزیر و وزیر جنگ دشمن و فراخوان‌های سازمان ملل و شورای امنیت برای آتش‌بس و علیرغم تظاهرات و راهپیمایی‌هایی که در پایتخت‌های جهان جریان دارد و خواستار پایان دادن به جنگ نابودگرانه علیه مردم فلسطین و ضرورت توقف خونریزی و ویرانی هستند، این جنایات همچنان ادامه دارد. همه این‌ها حاکی از بی‌توجهی این رژیم به تمامی قطعنامه‌های بین‌المللی، افکار عمومی بین‌المللی و حقوق بشر است و ما را وادار می‌کند تا در مورد نحوه برخورد با این دشمن با دقت فکر کنیم.
دشمن در این امر از حمایت و پوشش همه‌جانبه کشورهای حامی بهره می‌برد که این رژیم را فراتر از هر حساب و مسئولیتی قرار می‌دهد و در صورت محکومیتی هم می‌شنویم در محدوده اظهارنظرها و بیانیه‌های محکومیتی است که هیچ‌گونه فشاری بر این رژیم برای بازدارندگی از جنایات و ارتکابات آن ایجاد نمی‌کند.
انتخاب مقاومت و استواری
در همین زمان، مردم فلسطین به انتخاب خود برای مقابله با دشمن ادامه می‌دهند که با استواری قهرمانانه و افسانه‌ای، صبر بی‌پایان در برابر آسیب‌هایی که در معرض آن قرار دارند و مقاومتی که هر روز نمونه‌ای از قهرمانی از خود نشان می‌دهد و شاهد آن عملیات جهادی موفقیت‌آمیزی است که توسط آن‌ها انجام می‌شود که باعث می‌شود دشمن حتی در صورت پیشروی با ادوات زرهی خود نتواند ثابت‌قدم بماند و در سرزمینی که به آن می‌رسد آزادانه حرکت کند. این مقاومت برنامه‌های دشمن را متزلزل کرده و باعث می‌شود که نتواند به اهدافی که برای جنگ در نظر گرفته، دست یابد و این رژیم را در سطح سیاسی و امنیتی دچار بن‌بست داخلی کرده است.
ضمن درود فرستادن بر پایداری و مقاومت این مردم، مجدداً از جهان عرب و دنیای اسلام و نیز همه آزادگان جهان می‌خواهیم که دست یاری به سوی این مردم دراز کنند و از آن‌ها حمایت کنند و به آن‌ها کمک نمایند تا به پایداری و استواری خود ادامه دهند.
در اینجا باید به تمام تلاش‌هایی که در سطوح دولتی و مردمی انجام شده و فداکاری‌هایی که در این مسیر صورت گرفته که امروز در یمن یا لبنان شاهد آن هستیم، اشاره می‌کنیم.
درگیری مصر و صهیونیست‌ها
در اینجا باید به آنچه در رفح در مرز فلسطین و مصر روی داد، بپردازیم، درگیری‌ای که منجر به شهادت یک سرباز مصری و زخمی شدن چند نفر شد. این رویداد بیانگر احساسات مردم و ارتش مصر در نفی اقدامات رژیم صهیونیستی است. ما به مردم و ارتش مصر این مصیبت دردناک را تسلیت می‌گوییم و برای مجروحان دعا می‌کنیم.
وضعیت سوریه
به سوریه می‌پردازیم، جایی که دشمن صهیونیستی همچنان به حملات خود ادامه می‌دهد که جدیدترین آن امروز در استان حمص رخ داد که جان تعدادی از غیرنظامیان را گرفت. در این زمینه، ما از احیای روابط دیپلماتیک بین عربستان سعودی و سوریه خوشحالیم. امیدواریم این روابط عمیق‌تر شود و توسعه یابد و به خارج شدن سوریه از آنچه هنوز در داخل یا خارج از آن رنج می‌برد، کمک کند.
ادامه حمایت از غزه
به لبنان برمی‌گردیم، جایی که مقاومت همچنان در حدودی که ترسیم کرده، نقش خود را در حمایت از مردم فلسطین و مقابله با حملات دشمن صهیونیستی به روستاهای غیرنظامی که به هدف قرار دادن غیرنظامیان در مقابل بیمارستان‌ها مانند آنچه در بیمارستان صلاح غندور اتفاق افتاد، نیز رسیده است ایفا می‌کند.
در عین حال که به مقاومت به خاطر ایفای نقش خود در حمایت از آرمان فلسطین و دفاع از مردم آن و جلوگیری از ادامه تجاوزات دشمن درود می‌فرستیم، از مردم لبنان می‌خواهیم که در برابر تهدیدات مکرر دشمن به لبنان یکپارچه بایستند. در اینجا ما از بابت اعتراضاتی که در برابر تصمیم دولت لبنان برای کمک فوری به آوارگان روستاهای مرزی و به کسانی که خانه‌هایشان ویران شده است، بلند شد، اظهار تأسف می‌کنیم. بدون این که این اعتراضات عواقب آن را برای آوارگان در حال رخ دادن است و این که وظیفه دولت لبنان است که در کنار شهروندان خود بایستد و در هنگام بروز بحران، دست یاری به سوی آن‌ها دراز کند، در نظر بگیرند.
در عین حال، باید بر لزوم اجابت همه دعوت‌ها برای پایان دادن به خلأ ریاست‌جمهوری تأکید کنیم. برای رسیدن به رئیس‌جمهوری که لبنانی‌ها روی آن متحد شوند و قادر به پیش بردن کشور باشد و این انتخاب در چارچوب تنش‌های داخلی یا منتظر ماندن برای آنچه در غزه یا تحولات خارج از کشور باقی نماند. لبنانی‌ها با التزام به گفت‌وگوی جدی که نگرانی‌های متقابل را برطرف کند و نحوه برخورد با خطرات پیش روی کشور را مشخص کند، قادر به انجام این کار هستند.
موضع واحد در بروکسل
در لبنان می‌مانیم تا بر اهمیت موضع یکپارچه لبنان که در کنفرانس بروکسل در مورد بحران آوارگان نشان داده شد، تأکید کنیم. امیدواریم پیگیری این پرونده با دولت سوریه ادامه یابد و اسیر موضع اروپایی نماند که فقط در سطح مالی به این موضوع می‌پردازد و این نیز برای رفع نیازهای آوارگان کفایت نمی‌کند. بدون این که عوارض ناشی از باز نگه‌داشتن بدون درمان این پرونده را که تهدیدی برای موجودیت لبنان است، در نظر بگیرند.
