بسم الله الرحمن الرحیم
20 محرم 1446 هـ ق برابر با 5 مرداد 1403 هـ ش و 26/07/2024 م
تعدی به محیط‌های عمومی از مصادیق فساد در روی زمین است
مطالب مهم خطبه اول: مظاهر فساد / حرمت تجاوز به مکان‌های عمومی / رفع اذیت، از ایمان است / مسئولیت حفظ نظم عمومی / ارزشی که باید تحکیم شود
مطالب مهم خطبه دوم: حمایت آمریکا از جنایت صهیونیست‌ها / فداکاری فلسطینی‌ها و یمنی‌ها / اهمیت همگرایی گروه‌های فلسطینی / مسئولیت حمایت از مقاومت
خطبه اول:
خداوند سبحانه و تعالى در کتاب عزیز خود می‌فرماید: «وَلَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَاحِهَا ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ» [الشورى: 23] صدق الله العظيم.
خداوند متعال در این آیه شریفه از بندگان خود خواسته است زمینی را که در آن زندگی می‌کنند خراب نکنند و آن را به شکلی که خداوند بنا کرده است، نگاه دارند؛ چون خداوند زمین را پاکیزه و زیبا آفریده که نظم و استواری بر آن حاکم است و برایشان بیان کرده است که فساد در روی زمین در تضاد با ایمان قرار دارد؛ بنابراین با خراب کردن زمین فرد نمی‌تواند مؤمن باشد.
مظاهر فساد
عزیزان، فساد ممکن است در سطوح سیاسی، اقتصادی، اداری یا مالی باشد و از جمله این فسادها که امروز به آن می‌پردازیم، فساد در محیط‌های عمومی یعنی خیابان‌ها، جاده‌ها، پارک‌ها، سواحل، رودخانه‌ها، آب، هوا و هر گونه امکاناتی است که مردم از آن بهره می‌برند، خواه دولتی باشد یا عمومی؛ وقتی مردم بدان تجاوز می‌کنند و معتقدند که هر طوری بخواهند، می‌توانند با آن رفتار کنند.
این پدیده را در کسانی می‌بینیم که به خیابان‌ها تجاوز می‌کنند و حریم مغازه یا خانه خود را گسترش دهند، یا آن را به قهوه‌خانه تبدیل می‌کنند یا کسانی که ماشین خود را در خیابان پارک می‌کنند و فضای آن را محدود می‌کنند و آسیبی را که از این جهت به عابران و رانندگان وارد می‌شود یا موجب اختلال در ترافیک خیابان می‌شود، در نظر نمی‌گیرند. در حالی که خیابان حق همه است یا کسانی که خیابان‌ها را می‌کَنند و پس از اتمام کار، بدون تعمیر آن را رها می‌کنند یا با انداختن زباله از شیشه ماشین، تمیزی خیابان را به هم می‌زنند یا این ماشینشان را وسط راه متوقف می‌کنند تا چیزی بخرند یا با رهگذری صحبت کنند یا کسی را سوار کنند. بدون این در نظر داشته باشند این کار ترافیک را مختل می‌کند. یا گردشگرانی که باقیمانده غذا و نوشیدنی خود را در پارک‌ها یا ساحل می‌اندازند یا کسانی که گُل‌ها و درختان پارک‌ها، میادین عمومی و حاشیه راه‌ها را می‌کَنند یا کسانی که روی دیوارهای عمومی می‌نویسند یا روی آن‌ها عکس آویزان می‌کنند یا به رودخانه‌ها تجاوز می‌کنند و ضایعات غذا را در آن‌ها می‌اندازند و نیز کسانی را می‌بینیم که با آتش زدن چیزهای خاص یا تایرهای ماشین، هوای تنفسی مردم را آلوده می‌کنند یا کسانی که دود راه می‌اندازند بدون این که به تأثیر آن بر سلامت دیگران توجه داشته باشند یا کسی که صدای رادیوی خود را بالا می‌برند و اطرافیانشان را اذیت می‌کنند. شاید برخی چنین توجیه کنند که هدف از این کار احیای مناسبت‌های دینی است؛ اما این‌ها باید بدانند با انجام معصیت، خداوند اطاعت نمی‌شود و این کارها به همان مناسبتی که برای آن تلاش می‌کنند، آسیب می‌زند.
متأسفانه این کارها در حالی صورت می‌گیرد که انجام دهنده آن دچار عذاب وجدان نمی‌شود و اصلاً احساس نمی‌کند که مرتکب خلاف یا فعل حرام شده است و این کارها موجب تقبیح دیگران نمی‌شود که باعث شود مرتکبان چنین کارهایی را توبیخ کنند.
حرمت تجاوز به مکان‌های عمومی
این وضعیت خراب باید اصلاح شود و احساس مسؤولیت در برابر آن مثل مسئولیت ملی و اجتماعی، یک مسئولیت ایمانی است؛ بنابراین اگر انسان مؤمنی به اموال عمومی تجاوز کند یا به آن آسیب برساند، مرتکب گناه می‌شود و گناه آن در نزد خداوند متعال از تعدی به اماکن شخصی شدیدتر و دشوارتر و بزرگ‌تر است؛ زیرا این اقدام تعدی به همه مردم است و همه مدعی آن خواهند بود؛ اگر در دنیا بازخواست نشود، در قیامت از او بازخواست خواهند کرد؛ زیرا همه مردم در اموال عمومی حق دارند و هیچ کس حق ندارد بدون رضایت همه مردم در آن‌ها تصرف کند.
آیات قرآن و روایات شریفه بر این امر دلالت دارند، چنانکه خداوند متعال می‌فرماید: «وَأَحْسِنْ كَمَا أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ وَلَا تَبْغِ الْفَسَادَ فِي الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ» و فرموده است: «كُلُوا وَاشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ».
در حدیث آمده است: «از نشستن بر سر راه‌ها رفت‌وآمد خودداري كنيد، عرض كردند: مجبور هستيم، راه‌ها جای جلسه ماست، در آنجا حرف می‌زنیم. فرمود: اگر اصرار داريد كه بنشينيد، پس حق راه را ادا كنيد، عرض كردند: حق راه چيست؟ فرمود: فروبستن و حفظ كردن چشمان، به كسي آزار نرساندن، جواب سلام دادن و امر به معروف و نهي از منكر كردن.»
در حدیثی در مورد ضایع کننده در راه آمده است: «مَنْ سَلَّ سَخِيمَتَهُ عَلَى طَرِيقٍ عَامِرٍ مِنْ طَرِيقِ الْمُسْلِمِينَ، فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللَّهِ وَالْمَلائِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ؛ کسی که زباله خود را در راه مسلمانان بریزد، لعنت خدا و ملائکه و همه مردم بر او باد.»
می‌گویند مردی نزد رسول خدا(ص) آمد و عرض کرد: «به من چیزی بیاموز که به درد من بخورد. فرمود: مانع را از سر راه مسلمانان بردار.»
در حديث آمده است: در اسلام «لا ضَرَر وَلَا ضِرَار؛ ضرر زدن به خود و دیگران وجود ندارد.» و این که «الْمُسلِمُ مَنْ سَلِمَ النّاسُ مِنْ لِسانِهِ وَ يَدِهِ؛ مسلمان كسى است كه مردم از زبان و دستش در امان باشند.» و «المؤمِنُ مَن أمِنَه النَّاسُ على أمْوالِهِم وأنْفُسِهم؛ مؤمن كسى است كه مردم به مال و جان خود اعتماد كنند.»
رفع اذیت، از ایمان است
موضوع به دعوت خدای سبحان برای رفع آزار و اذیت منحصر نمی‌شود، بلکه خداوند از مسلمانان خواسته است که اگر مانعی را دیدند، در رفع آن همکاری کنند و این کار را راه رسیدن به رضایت الهی و بهشت محسوب کرده است. در حديث آمده است: «الإيمانُ بِضْعٌ وَسَبْعُونَ أو بِضْعٌ وسِتُّونَ شُعْبَةً: فَأَفْضَلُهَا قَوْلُ: لا إله إلا الله، وَأَدْنَاهَا إِمَاطَةُ الأَذَى عَنِ الطَّرِيقِ؛ ايمان هفتاد و چند شعبه دارد كه بهترين آن‌ها گفتن لا إله إلا الله و کمترین آن زدودن اذیت از راه است».
در حديث آمده است: «عُرِضتْ عليَّ أعمالُ أُمَّتي حسنُها وسيِّئُها، فوجدْتُ في محاسنِ أعمالِها أنَّ الأذَى يُماطُ عن الطَّريقِ؛ اعمال خوبى و بد امّتم بر من عرضه شد. پس در حسنات آن‌ها برداشتن مانع و اذیت از راه را دیدم.» بیش از آن، خداوند از مسلمانان می‌خواهد که هر کاری را که موجب زیبایی و راحتی مکان‌های عمومی و استفاده بهینه از آن‌ها می‌شود، انجام دهند.
در حديث آمده است: «من شقَّ طريقاً، ومن حفر بئراً، ومن أزاح حجراً، كان أجره عند الله عظيماً؛ هر كه راهى بسازد و چاهى بكند و سنگى را بردارد، اجر او نزد خداوند بزرگ است.»
و در حدیث آمده است: «إنْ قامَتِ السَّاعةُ، وفي يدِ أحدِكُم فَسيلةٌ، فإنِ استَطاعَ أن لا يقومَ حتَّى يغرِسَها فلْيغرِسْها؛ اگر قیامت شد و یکی از شما نهالی را در دست داشت، اگر می‌تواند بلند نشود تا آن را بکارد، باید آن را بکارد».
و در حديث آمده است: «سَبْعٌ يَجْري للِعَبْدِ أجَرُهُنَّ وَ هوَ في قبرِهِ بعَدَ مَوتِهِ: مَنْ عَلَّمَ عِلْما، أوَ أجرَی نهَرا، أو حَفَرَ بِئرا، أو غَرَسَ نَخْلاً، أوَ بَنَی مَسجِدا، أو وَرَّثَ مُصْحَفا، أو ترَكَ وَلَدا يَستَغفِرُ لَهُ بَعدَ مَوتِهِ؛ ترجمه: پاداش هفت [چيز] در حالی که پس از مرگش در گورش است برای بنده جاری است: هر کس دانشی را ياد داد، يا جويی را روان کرد، يا چاهی را کَند، يا نخلی را کاشت، يا مسجدی ساخت، يا قرآنی به ارث گذاشت، يا فرزندی به جا نهاد که پس از مرگش برايش درخواست آمرزش کند.»
مسئولیت حفظ نظم عمومی
عزیزان، مایه تأسف است که ما این رفتار را بر جامعه، خیابان‌ها، سواحل، پارک‌ها و مکان‌های عمومی که در آن‌ها حضور داریم و برای استفاده ما ایجاد شده‌اند، حاکم نمی‌بینیم. در این اماکن تصویری که دینمان ما را به آن فراخوانده و نظافت را جزء ایمان دانسته، نمی‌بینیم. در حدیث آمده است: «تَنَظَّفوا بكُلِّ ما استَطَعتُم؛ فإنَّ اللّه َ تعالى بَنَى الإسلامَ علَى النَّظافَةِ و لَن يَدخُلَ الجَنَّةَ إلاّ كُلُّ نَظيفٍ؛ خودتان را با هر وسیله‌ای كه می‌توانید پاكيزه كنيد؛ زيرا كه خداوند متعال اسلام را بر پايه پاكيزگى بنا كرده است و هرگز به بهشت نرود مگر كسى كه پاكيزه باشد.» و آنگاه که به گسترش زیبایی فراخوانده است که در آفریده‌هایش شاهد هستیم؛ چون حدیث می‌گوید: «فإنَّ الله جميل يحبُّ الجمال؛ چون خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد.» و به رعایت نظم عمومی دعوت کرده و التزام به آن را تکلیفی شرعی و الزام آور دانسته است و تخطی از آن ممکن است گناه کبیره باشد و انسانی که با این وظیفه دینی مخالفت کند، پیامدهای آن را نیز به جان می‌خرد؛ بنابراین کسی که زباله‌های خود را در جاده بیندازد و یا به تأسیسات عمومی که همه از آن سود می‌برند، آسیب برساند، متحمل تمام عواقب این تخلف می‌شود. او نه تنها مرتکب گناه شده، بلکه مسئولیت آسیب رساندن به سلامتی دیگران و برهم زدن برنامه‌ها یا خرد کردن اعصاب و سخت کردن زندگی و تعدی به وقت آن‌ها نیز را بر عهده خواهد داشت.
مایه تأسف است که ما زمانی به پاکیزگی، محیط‌زیست و زیبایی مکان‌های عمومی توجه می‌کنیم که دستگاه نظارتی وجود داشته بیا نقض آن‌ها مجازات در پی داشته باشد و اگر دستگاه نظارتی یا مجازات قانونی وجود نداشته باشد، شاهد این رفتار نیز نیستیم. گویا خداوند هیچ کنترل و نظارتی بر ما ندارد و ما در برابر او قرار نخواهیم گرفت تا در مورد همه این‌ها مورد بازخواست قرار گیریم: «يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ مَا عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَراً وَمَا عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَهَا وَبَيْنَهُ أَمَداً بَعِيداً».
ارزشی که باید تحکیم شود
ما بیش از همه به تقویت این تربیت نیاز داریم. باید آن را از خود، خانه و فرزندان و جامعه خود آغاز کنیم و آن را در روح و روان مردم تقویت کنیم تا توجه به مکان‌های عمومی مانند توجه به ملکیت‌های خصوصی یا حتی بیشتر از آن شود. به طوری که یکدیگر را به مواظبت از مکان‌های عمومی توصیه و تشویق کنیم و در برابر کسانی که به مکان‌های عمومی آسیب می‌زنند، موضع منفی بگیریم، همان‌طور که برخی از خودمان چنین می‌کنیم و نسبت به کسی که کار خیری را ترک کرده و گناه یا غیبت می‌کند یا دروغ می‌گوید یا مشروب می‌خورد، موضع منفی می‌گیریم؛ اما با توجه به آثار خطرناکی ممکن است داشته باشد، موضع ما در برابر آسیب زدن به مکان‌های عمومی باید قوی‌تر باشد. به این ترتیب چهره خود را در مقابل خود و دیگران بهبود می‌بخشیم و مایه زینت دین و ارزش‌های خود و تصویری زیبا از جامعه خود خواهیم شد، نه باعث ننگ و عار آن.
خطبه دوم:
بسم الله الرحمن الرحیم
ای بندگان خدا شما و خودم را به همان چیزی نصیحت می‌کنم که امام حسین(ع) بدان توصیه فرمود که همچنان در روزهای عزاداری ایشان قرار داریم. فرمود: «نَافِسُوا فِي اَلْمَكَارِمِ ... [وَ] اِعْلَمُوا أَنَّ حَوَائِجَ اَلنَّاسِ إِلَيْكُمْ مِنْ نِعَمِ اَللَّهِ عَلَيْكُمْ، فَلاَ تَمَلُّوا اَلنِّعَمَ فَتَتَحَوَّلَ إِلَى غَيْرِكُم وَ اِعْلَمُوا أَنَّ اَلْمَعْرُوفَ يَكْسِبُ حَمْداً، وَ يُعَقِّبُ أَجْراً ... اَيُّهَا اَلنَّاسُ مَنْ جَادَ سَادَ، وَ مَنْ بَخِلَ رَذِلَ، وَ إِنَّ أَجْوَدَ اَلنَّاسِ مَنْ أَعْطَى مَنْ لاَ يَرْجُوهُ، وَ إِنَّ أَعْفَى اَلنَّاسِ مَنْ عَفَا عِنْدَ قُدْرَتِهِ، وَ إِنَّ أَوْصَلَ اَلنَّاسِ مَنْ وَصَلَ مَنْ قَطَعَهُ، وَ اَلْأُصُولُ عَلَى مَغَارِسِهَا، بِفُرُوعِهَا تَسْمُو. فَمَنْ تَعَجَّلَ لِأَخِيهِ خَيْراً وَجَدَهُ إِذَا قَدِمَ عَلَيْهِ غَداً، وَ مَنْ أَرَادَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى بِالصَّنِيعَةِ إِلَى أَخِيهِ كَافَأَهُ بِهَا فِي كُلِّ وَقْتٍ حَاجَةً وَ صَرَفَ عَنْهُ مِنْ بَلاَءِ اَلدُّنْيَا مَا هُوَ أَكْثَرُ مِنْهَا، وَ مَنْ نَفَّسَ كُرْبَةَ مُؤْمِنٍ فَرَّجَ اَللَّهُ عَنْهُ كُرَبَ اَلدُّنْيَا وَ اَلْآخِرَةِ وَ مَنْ أَحْسَنَ أَحْسَنَ اَللَّهُ إِلَيْهِ، وَ اَللّٰهُ يُحِبُّ اَلْمُحْسِنِينَ؛ در کار خیر رقابت کنید... بدانید نیازهای مردم به سوی شما از نعمت‌های خداوند بر شماست؛ بنابراین، این نعمت‌ها را از خود دور نسازید؛ که اگر چنین کنید، این نعمت به دیگران داده می‌شود و بدانید که نیکی ستایش و پاداش بعدی دارد... ای مردم! هر كه بخشندگى كند، سَرورى می‌یابد و هر كه بخل ورزد، پست شود و همانا سخی‌ترين مردم كسى است كه به آن كه به او چشم اميد نبسته، بخشش كند و بخشنده‌ترین مردم کسی است که در عین توانایی عفو کند و پیوند كننده‌ترین مردم كسى است كه با افرادى كه با او بریده‌اند بپیوندد و تنه درختان و غیرها با وجود اتّكاى آن‌ها به ریشه‌هاى خود، به واسطه شاخه‌ها بالا مى‌روند و رشد مى‌كنند. پس هر كس براى رسانیدن خیرى به برادرش شتاب ورزد؛ شاخه‌اى از درخت معنویت آفریده؛ فردا كه بر آن وارد می‌شود آن خیر را خواهد یافت و كسى كه در احسانى كه به برادرش كرده است خدا را در نظر داشته و براى رضاى او انجام داده است، خداوند در وقت نیازمندى او، آن خیر را به او مى‌رساند؛ و بیشتر از آن مقدار، از بلاهاى دنیا را از او مى‌گرداند و دور مى‌كند؛ و كسى كه غم و اندوه مؤمنى را بزداید، خداوند غم و غصّه‌هاى دنیا و آخرت را از او مى‌گرداند؛ و كسى كه نیكوئى كند، خداوند به او نیكوئى مى‌كند؛ و البتّه خداوند نیكوكاران را دوست دارد».
این توصیه امام حسین(ع) به ماست که با عمل به آن محبت و وفاداری و ولای خود را ابراز می‌کنیم و با آن بهتر می‌توانیم با چالش‌ها مقابله کنیم.
حمایت آمریکا از جنایت صهیونیست‌ها
از غزه آغاز می‌کنیم، جایی که دشمن صهیونیستی همچنان سیاست کشتار، ارعاب و نابودی سیستماتیک تمامی وسایل زندگی و محاصره آن را دنبال می‌کند و همچنان سازمان امداد پناهندگان سازمان ملل را تروریستی تلقی می‌کند تا جلو رسیدن کمک‌های آن را به غزه را بگیرد. هدف دشمن از همه این‌ها، کنترل شدید بر غزه و در اختیار گرفتن و تحت حاکمیت در آوردن آن است.
اگر دشمن تمایل خود را برای بازگشت به مذاکرات اعلام کرده، اما این کار برای کاستن از فشارهای داخلی و خارجی و خرید زمان و کسب دستاوردهای بیشتر در میدان است که شرایط آن را در مذاکرات بهبود ببخشد. دشمن در این کار از حمایت‌های نامحدود ایالات متحده آمریکا برخوردار است که همچنان به این رژیم متعهد بوده و تمامی ابزارهای حمایتی را در اختیار آن قرار می‌دهد و اگر برخی موضع‌گیری‌ها از سوی مقامات آمریکایی بر توقف جنگ و ورود به مذاکرات جاری وجود دارد، جدیت لازم را ندارد و فشار کافی را ایجاد نمی‌کند؛ بلکه مشخص شده که هدف آن جلب نظر افکار عمومی و نخبگان خواهان آتش‌بس و بازگشت به مذاکرات یا کسانی است که در کنار آرمان فلسطین ایستاده‌اند.
این حمایت از دشمن در استقبال گرمی که از نخست‌وزیر این رژیم در کنگره صورت گرفت، آشکار شد. آن هم علیرغم همه جنایاتی که علیه مردم فلسطین در غزه و کرانه باختری مرتکب شد و بشریت را شرمگین ساخت و دادگاه جنایی بین‌المللی قطعنامه‌ای صادر کرد و نخست‌وزیر دشمن را جنایتکار جنگی خواند. تشویق‌های گرمی که گاهاً سخنرانی او را دچار اختلال می‌کرد، عده‌ای را بر آن داشت که بگویند، علیرغم هجومی بودن این سخنرانی که می‌خواست برای خود و رژیمش بازار گرمی کند و جنایات نسل‌کشی را رد کند و خود را اولین مدافع تمدن و فرهنگ در برابر وحشیگری کسانی که برای دفاع از حقوق مردم فلسطین در مقابل آن ایستادند و نیز خواهان و مدافع صلح معرفی کند، این سخنرانی، حالت تشویقی داشت.
برای رهبران کشوری که خود را قدرتمندترین کشور جهان و حافظ حقوق بشر معرفی می‌کند، شرم‌آور است که به این گونه ادعاها و دروغ‌گویی‌ها گوش دهند. در این سخنرانی به حق تغییر خواهی مردم آمریکا و دانشگاه‌های آمریکایی که به دانشجویان اجازه اظهار نظر دادند اهانت کرد و مواضع کنگره مبنی بر توقف جنگ و بازگشت به مذاکرات را مورد نکوهش قرار داد.
در اینجا باید از همه کسانی که بر اساس حس انسانیت و رد منطق این رژیم، این سخنرانی را تحریم کردند و نمی‌خواستند آمریکا در کنار نتانیاهو باشد، چه از کنگره باشند و چه کسانی که خارج از کنگره تظاهرات کردند، قدردانی کنیم. این امر از آغاز تغییر در روحیه آمریکایی‌ها حکایت دارد که باید آثار خود را در آینده به جا بگذارد که صحنه‌هایی از آن را در زمان حال شاهد هستیم.
فداکاری فلسطینی‌ها و یمنی‌ها
در همین زمان، مردم فلسطین با وجود جراحات و دردهای فراوان، همچنان به ارائه الگوی صبر و استقامت در برابر این رژیم ادامه می‌دهد و در این راه فداکاری‌هایی عظیمی انجام داده‌اند. ما دستان این مردم را می‌فشاریم و به قهرمانی‌های آن‌ها و همه کسانی که در صف حمایت از آن‌ها ایستاده‌اند، درود می‌فرستیم. کسانی که با وجود تمام رنج‌ها و بُعد مسافت، این مردم را تنها نگذاشتند.
باید به کسانی که در این راه فداکاری می‌کنند، درود بفرستیم، مانند مورد مردم یمن که مورد حمله قرار گرفته‌اند و با حملات خود تلاش دارند تا جلوی حمایت آن‌ها از مقاومت فلسطین را بگیرند؛ اما پاسخ یمنی‌ها قاطع بود که این اتفاق آن‌ها را از ادامه ایفای نقششان منصرف نمی‌کند و این که در برابر این حملات راحت نخواهد نشست و به آن پاسخ خواهد داد و با این کار الگویی ارائه داد که باید در جهان عرب و اسلام از آن الگوبرداری شود.
اهمیت همگرایی گروه‌های فلسطینی
باز هم در موضوع فلسطین می‌مانیم و از نشست گروه‌های فلسطینی در پکن و تلاش برای دستیابی به اجماع و تلاش برای منسجم کردن توانمندی‌های و امکانات در این مرحله برای مقابله با برنامه دشمن صهیونیستی و هدف آن برای خاتمه دادن به آرمان فلسطین با بهره‌گیری از اختلافات میان آن‌ها حمایت می‌کنیم.
امیدواریم آنچه که بر سر آن توافق شد، صرفاً گفتار روی کاغذ نباشد، بلکه در همکاری و اقدام مؤثر در روی زمین تجسم یابد؛ چون برای همگان روشن شده است که دشمن بین حاکمیت غزه و کرانه غربی فرقی نمی‌گذارد. بلکه می خواهد همه را در هم بکوبد و کشتار سبعانه و ویرانی زیرساخت‌های حیاتی شاهد این واقعیت است که منحصر به غزه نیست و کرانه غربی و رام الله و تمام فلسطین را در برمی‌گیرد.
مسئولیت حمایت از مقاومت
به لبنان می‌رسیم، جایی که دشمن صهیونیستی از طریق هدف قرار دادن غیرنظامیان، ترور کادرهای مقاومت یا تهدید علیه لبنان و مانورهایی که در آن ورود به خاک لبنان را شبیه‌سازی می‌کند، تجاوزات خود را به روستاهای لبنانی افزایش داده است. برای مقابله با برنامه‌ریزی و اهداف دشمن، لازم است که لبنانی‌ها متحد شوند؛ زیرا سستی و در کنار هم قرار نگرفتن نمی‌توان با این تجاوزات مقابله کرد.
مجدداً از لبنانی‌ها می‌خواهیم که در این نبرد در کنار مقاومت بایستند که با توانایی‌ها و روحیه رزمندگانش، هر روز الگویی از قدرت بازدارندگی در برابر دشمن را به نمایش می‌گذارد. در همین زمان به جای هدف قرار دادن مقاومت، باید با هم تلاش کنند و پل‌های ارتباطی بین خود را حفظ کنند تا انسان لبنانی از یأسی که به خاطر رنج‌های معیشت و زندگی متحمل شده و او را به سرگردانی در سرزمین پهناور خدا وادارد، رها شود.
