* در همان زمان، من از اين فتوا اطلاع يافتم و ملاحظه كردم كه آقاى صدر گرايش حزبى را حرام نكرده بلكه به تناسب شرايط واقعى و سياسى اى كه يك عالم دينى دارد بر او حرام كرده است كه گرايش حزبى اش را به گونه اى آشكار كند كه او را در شرايط نامطلوبى در برابر جامعه قرار دهد و در نتيجه او را از انجام وظيفه دينى و خدمت - حتى به حزب خود - بازدارد.

برداشت من اين بود كه اين حكم شهيد صدر جنبه تاكتيكى داشت و نه استراتژيك و علت آن هم شرايط موجود آن روز بود. زيرا امكان ندارد كه وى كسى را از گرايش فكرى و عملى به جريانى اسلامى كه به آن باور دارد، نهى كرده باشد. در عين حال شايسته است كه عالم دينى از فرو رفتن در دايره تنوعات حزبى كه در آن، افراد با نشان گرايش حزبى خود، شناخته و تقسيم بندى مى شوند و براساس گرايشى كه دارند موضع مى گيرند، بپرهيزد. چنين چيزى سبب تعطيل نقش عالمان دين كه با مردم رابطه متقابل دارند مى شود و به جايگاه فراگيرش آسيب مى رساند. خلاصه سخن اين كه حكم اين مسأله تابع ماهيت نتايجى است كه در اوضاع و شرايط مختلف انتظار مى رود.