* طبيعى است هر كسى كه مى خواهد به گروه، حزب يا جمعيتى وابسته شود ابتدا بايد از پاى بندى آن به ارزش هايى كه وى در عقل و انديشه و ايمانش به آن معتقد است، مطمئن شود. اگر ديد كه خطوط كلى آن با اسلام هماهنگ است باز هم بايد بررسى كند و ببيند كه آيا مشروعيت آن به مقام و شخصى است كه مديريت و رهبرى آن را برعهده دارد و سازماندهى و جهت مسير آن را تعيين مى كند يا خير؟ زيرا درست بودن خط و جريان كافى نيست بلكه مدير و خط دهنده آن بايد به لحاظ فكرى و رفتارى و سازمانى، نماد آن جريان باشد. اگر چنين بود، طبيعى است كه مى توان به آن جريان پيوست و براى تحقق بخشيدن به اهداف بزرگ به اندازه توان به مسووليت ها تن در داد.

بايد توجه داشته باشيم كه جهت دهندگان فعاليت بايد در مسير اسلام و گرايش به اسلام قرار داشته باشند. در اين جا اختلاف نظر وجود دارد، برخى خواهان ارتباط با مرجعيت اعلا يا ارتباط با حزب و يا... هستند. بر ماست كه به دقت بنگريم كه اهداف بلند، حالتى جمعى دارد و نه فردى. زيرا فرد هر اندازه نيرو و توان داشته باشد - حتى اگر داراى اقتدار يك رهبر باشد - نمى تواند به تنهايى اين اهداف را تحقق بخشد و طبعاً از طريق انسان هايى كه به آن اهداف ايمان دارند و از او پيروى مى كنند اين اهداف را دنبال مى كند. بنابراين، انسانى كه در خدمت خود نيست بلكه با اهدافى كه پى گرفته و مسووليت هايى كه بدان پاى بند است در خدمت دين و امت و مسايل عمومى جامعه است، بايد به نهادى عمومى گرايش داشته باشد كه داراى نيروى تنظيم فعاليت هاست و مى تواند هدف را به مواضع و مواضع را - هنگامى كه به نتيجه سرنوشت سازى در تحقق استراتژى كوتاه مدت و يا دراز مدت مى رسد - به مراحلى تقسيم و توزيع كند.