* در توجيه رفتارها و مواضع بايد به قواعد و مقررات شرعى مراجعه كرد. نه اين كه انسان طبق سليقه و يا هوا و هوس خود عمل كند. قطعاً مسأله اهم و مهم تابع سود و زيان (مصلحت و منفعت) است و براى درك سود و زيان بايد مسايل را آن گونه كه هستند ارزيابى و بررسى كرد، نه آن گونه كه مى خواهيم و مى پسنديم.
شايسته تذكر است كه موضع گيرى انفعالى، سليقه اى، حزبى و گروهى گاه سبب مى شود طرف مقابل، تمام سياه به نظر آيد و هيچ نقطه سفيدى در آن ديده نشود. اين رفتار، غيراسلامى است. در حديثى از امام زين العابدين(عليه السلام) در تعريف عصبيت آمده است: «العصبية التى يأثم عليها صاحبها ان يرى الرجل شرار قومه خيراً من خيار قوم آخرين و ليس من العصبية ان يجبّ الرجل قومه و لكن العصبية ان يعين الرجل قومه على الظلم»( وسايل الشيعة، ج15، ص372، روايت شماره 20778.) «عصبيتى كه دارنده آن گناهكار است آن است كه كسى بدكاران قوم خويش را برتر از نيكان قوم ديگر بداند و اين كه كسى قوم خويش را دوست داشته باشد، عصبيت نيست، عصبيت آن است كه قوم خويش را بر ستم يارى دهد».