* جواب اين سؤال به تناسب اختلاف جريان هاى اجتهادى در مسأله مشروعيت، متفاوت است. اگر شورا را به عنوان روش شرعى حكومت پذيرفتيم، رهبرى حكومت هم بايد با شورا انتخاب شود. يعنى اين كه برخاسته از شورا باشد. اين امر مى تواند با اتفاق مردم بر شخص معين با ويژگى هاى شرعى مورد اعتماد تحقق يابد. مسأله اين نيست كه مردم هر كس را خواستند و انتخاب كردند، حتى اگر آن شخص كافر باشد، داراى مشروعيت شرعى باشد. زيرا صرف توافق مردم، مشروعيت پديد نمى آورد. حتى اگر شورا را مبنا قرار دهيم، فرد مورد انتخاب براى رهبرى بايد ويژگى هاى شرعى حاكم را داشته باشد. اما اگر اصل ولايت فقيه را پذيرفتيم، باز هم فقيه بايد در معرض انتخاب مردم قرار گيرد و مردم او را از بين ديگر مجتهدان برگزينند و توافق مردم بايد نسبت به آن فرد كسب شود. زيرا رأى مردم است كه عملا ولايت او را تحقق مى بخشد و او را مصداق ولى امر قرار مى دهد و اطاعت از او را از باب ولايت واجب مى گرداند.