* اين گونه برداشت از آيه برداشت دقيقى نيست. زيرا مقصود از آيه ياد شده - گويا - حالت خاصى است. نه برنامه ريزى براى واقعيت عام انسان ها. زيرا هدف از اوقات فراغت، دست كشيدن موقت از اشتغالات زندگى - چه عبادى و چه معيشتى - است كه اين فرصت، باعث كاهش فشار مسووليت هاى عملى اى باشد كه جسم و روان انسان را خسته مى كند. بنابراين وقت فراغت زمانى است كه انسان از عبادت خداوند و انجام واجبات و از كار معيشتى مادى - كه خدا او را بدان مسوول شناخته است - فارغ مى شود. اسلام از انسان مى خواهد تا اوقات خود را با كار جدّى و عبادت خاص پركند و اوقات فراغتش را با به خشم آوردن خدا نگذراند.