* آنچه كه در آيه مردود شناخته شده شعرى است كه نه بيان واقع و نه ابزار ايمان است، بلكه در خط دعوت به باطل قرار دارد و مسافتى را نشان مى دهد كه بين قول و عمل فاصله مى اندازد و باطل و زور را تشويق مى كند. خدا در سوره شعراء، شاعران متعهد و هدفمند را كه در مسير راستى و حق و عدل گام برمى دارند از گمراهان استثنا كرده است: (الاّ الذين آمنوا و عملوا الصالحات و ذكروا الله كثيراً و انتصروا من بعد ما ظلموا) «مگر كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده و خدا را بسيار به ياد آورده و پس از آن كه مورد ستم قرار گرفته اند، يارى خواسته اند.»( سوره شعراء، آيه 227.) يعنى اين كه اسلام شعر و شاعران را محكوم نمى كند بلكه شعر و شاعران منحرف را محكوم مى كند.