* زيرا خود فقيه گاه در امور مربوط به زندگى مردم مصلحت را در مشورت با خود آنان مى داند. فقيه مى تواند از لابه لاى آراء و نظرهاى مردم، چند و چون مسأله اى را كه مى خواهد بدان اهتمام ورزد دريابد. طبيعى است در مسايلى كه مرتبط با زندگى مردم است، نظر خود آنان خواسته شود.

از اين رو است كه اسلام، شورا را به عنوان يكى از ويژگى هاى جامعه مطلوب به شمار آورده و حتى از پيامبر(صلى الله عليه وآله)كه نيازمند مشورت با ديگران نيست، مى خواهد كه با مردم مشورت كند و به نظرشان عمل كند. بنابراين معناى ولايت فقيه اين نيست كه فقيه بنا به سليقه شخصى اش و تحقق افكار فردى اش حكومت كند. بلكه يكى از راه هاى مشورت با مردم، همين انتخابات و همه پرسى است و پس از اين همه، نظر آخر را خود او مى دهد.