اسلام کودک را امانتی برای والدین به شمار می آورد. وقتی که به پدر ولایت داده شده است، این ولایت به این معنا نیست که پدر به صورت مطلق بر فرزند خود ولایت دارد و آزاد است که هر گونه که می خواهد با او رفتار نماید. بلکه رفتار پدر باید بر حسب مصلحت کودک باشد. پدر نباید به گونه ای رفتار نماید که به ضرر کودک باشد و یا در زندگی او فسادی را به وجود آورد. بنابراین وظیفه پدر این است که به نحوی کودک خود را تربیت نماید و از همه ابزارهای لازم استفاده نماید تا این که او در علم و دین و رفتار خود با مردم، به انسانی متدین و خوب و صالح از نظر اخلاقی تبدیل شود. تا زمانی که ابزارهای کافی برای رسیدن به این هدف تربیتی وجود دارد، برای پدر جایز نیست که او را زیر فشار بگیرد.

اما اگر تربیت متوقف بر زدن باشد، برای پدر جایز است که به منظور تربیت او را بزند. یعنی این که زدن یکی از ابزارهای اعمال فشار روانی و بدنی باشد. ولی به این شرط که در زدن خود ظالمانه رفتار ننماید. دین برای زدن شرطی گذاشته است و آن این که به سرخی پوست منجر نشود. اگر پوست بدن سرخ شود، پدر گنهکار است و باید دیه بدهد. (مقدار دیه هم به مقدار اثر گذاری زدن بر پوست بستگی دارد. اگر صورت سیاه شود دیه اش سه لیره طلای ترک است. در این روزها ارزش یک لیره طلای ترک 80-85 دلار آمریکایی است. اما نمی توان برای آن ارزش دائمی تعیین نمود. زیرا قیمت طلا در نوسان است. اگر پوست کبود شود، دیه اش یک و نیم لیره طلای ترک است. اگر سرخ شود، دیه اش سه چهارم لیره است. اما اگر این رنگها در سایر نقاط بدن باشد، دیه اش نصف می شود.)

ولی اگر پای مسائل مهمی در میان باشد و به حمایت از کودک در برابر خطرهای مهم احتمالی ارتباط داشته باشد، و این کار جز با زدن امکان پذیر نباشد، در این حالت خاص زدن جایز است. اما پدر باید در تعیین حالت خطرناک که به او اجازه می دهد از حد طبیعی فراتر رود، دقت و احتیاط کافی به خرج دهد تا این که امر بر او مشتبه نشود. در این صورت او به هوای صواب ممکن است در خطا بیفتد و برای کسب حلال ممکن است در حرام واقع شود.