مادامي که مجتهد متجزي، ملکه اجتهاد را به دست آورده، تجزّي نزد او، در خود ملکه اجتهاد نيست، بلکه در عدم وجود فرصتي در استفاده از آن در همه موارد و يا اغلب آنها است، لذا شايد بتوان گفت که تقليد از مجتهد متجزّي حتي با وجود مجتهد مطلق صحيح است، و مادامي که مي‏توان از او در مسائلي که مجتهد است تقليد نمود، پس لازم است که مقدار قابل توجهي ازمسائل را داشته باشد، لذا کسي که يک يا دو حکم را استنباط کند نمي‏توان او را به عنوان مرجع تقليدي که مي‏توان از او تقليد کرد، معرفي کنيم؛ حتي اگر هم داراي قدرت استنباط باشد، به‏خصوص اگر بر فرايند مرجعيت، شرط تجربه طولاني را بيافزاييم. لذا اولويت، با مجتهدي است که اجتهاد مطلقي داشته باشد، و شايد بتوان گفت که اينهم متعيّن است.