ديدن خداوند محال است، چون خداوند ـ تبارك و تعالى ـ جسم نيست و ديده شدن با چشم مادى از شؤون ماده است. قرآن كريم از همين موضوع سخن گفته است. خداوند درباره ى خود اين گونه فرموده است: ( لا تدركه الابصار و هو يدرك الابصار و هو اللطيف الخبير )(انعام/103)، «چشم ها او را در نمى يابند و اوست كه ديدگان را در مى يابد و...». ديدن در اين جا ممكن است به معنى ديدن با چشم بصيرت و عقل باشد. احاديثى بسيار از اهل بيت(ع) در تأييد اين معنا نقل شده است و هرگاه خداوند بخواهد با كسى حرف بزند مانعى وجود ندارد كه صوتى را به وجود آورد; ولى بايد به اين نكته اشاره كرد كه اگر خداوند با صفت «متكلم» وصف مى شود به معنى معروف مادى آن نيست كه خداوند با اندام خاصى كه از شؤون ماده است، صحبت مى كند; بنابراين ممكن است خداوند به درخت دستور دهد و درخت با كلامى مفهوم دار حرف بزند. چه بسا كلام ذات مقدس پروردگار معنايى داشته باشد كه ما قادر به درك آن نباشيم; زيرا راه هاى شناخت آن را نمى دانيم.