دين، مجموعه اى از عقايد و احكام ست كه انسان از جهت فكرى و عملى در زندگى خود بدان ها پايبند مى باشد ; به نحوى كه اثرى ملموس در همه ى امور و شيوه هايى كه تعيين كننده ى نوع حركت و تعامل او در زندگى با خود و ديگران و واقعيت هاست، به جاى مى گذارد. اين عناصر ساختار فكرى، معنوى، روحى، عاطفى و انقلابى انسان را تشكيل مى دهند تجسمِ آن، تسليم شدن انسان در برابر پروردگار متعال است; همان گونه كه در اين آيه ى شريفه آمده است: ( اِن الدين عندالله الاسلام و من يبتغ غيرالاسلام دنيا فلن يقبلُ منه و هو فى الاخرة من الخاسرين )(آل عمران/85)، «و هر كه جز اسلام، دينى ] ديگر [جويد، هرگز از وى پذيرفته نشود، و وى در آخرت از زيانكاران است.»; بنابراين تسليم شدن در برابر پروردگار، در همه ى احكام، روش ها و برنامه هاى اعتقادى و اوامر و نواهى، همان خط اصيل دين است. خداوند همه ى اين ها را در اين بخشى از آيه شريفه خلاصه كرده است: ( إن الذين قالوا ربنا الله ثم استقاموا )(فصلت/30)، «در حقيقت، كسانى كه گفتند: «پروردگار ما خداست»; سپس ايستادگى كردند.»

حضرت امام على(ع) در نهج البلاغه اسلام را به صورت مفصل تر بيان كرده است: « لأنسبنَّ الاسلام نسبةً لم ينسبها احدٌ قبلى الاسلام هو التسليم والتسليم هو اليقين، و اليقين هو التصديق، والتصديق هو الإقرار و الإقرار هو الأداء والأداء هو العمل » : «اسلام را چنان مى شناسانم كه پيش از من كسى آن گونه معرفى نكرده باشد. اسلام همان تسليم در برابر خدا و تسليم همان يقين داشتن، و يقين همان اعتقاد راستين، و باور راستين همان اقرار درست، و اقرار درست، انجام دادن مسؤوليت ها، و انجام دادن مسؤوليت ها همان عمل كردن به احكام دين است».

و نيز از آن حضرت درباره ايمان سؤال شد. آن حضرت فرمودند: « الايمان معرفة بالقلب، و إقرار باللسان، و عملٌ بالاركان » : «ايمان بر شناخت قلبى، اقرار با زبان و عمل با اعضا و جوارح استوار است».