دين اسلام كه خاتم اديان آسمانى ست، ناسخ اديان پيشين است; هرچند آن اديان الهى باشند. خدا نيز نخواسته است كه اين رسالت، ويژه ى يك قوم باشد; زيرا مخاطب آن همه ى مردم است; خواه از پيروان كتب آسمانى باشند يا نباشند. خداوند از پيروان اديان ديگر مى خواهد به آنچه برحضرت محمد(ص) نازل شده است، و پاى بند گردند; به ويژه اين كه كتاب هاى آسمانى ايشان نيز به پيامبرى بشارت داده اند كه پس از انبياى گذشته مى آيد و نام او (احمد) است. اين كلام الهى درباره ى همين مطلب است: ( و مبشراً برسول من بعدى اسمه احمد )(صف/6)، «و به فرستاده اى كه پس از من مى آيد و نام او «احمد» است، بشارت مى دهم.»

با اين توضيحات، مسلمانان ـ با عقيده ى اسلامى خود ـ معتقدند مردم بايد به اسلام ايمان بياورند كه جامع همه ى عناصر اصلى اديان و مؤمن به همه ى كتابهاى اسلامى ديگر مى باشد; بنابراين كسى كه به اسلام ايمان آورد به همه اديان ايمان آورده است. در اين جا ملاحظه اى حياتى وجود دارد و آن، اينكه برخى اديان ـ از نظر اسلام ـ دچار برخى اعتقادات نادرست شده اند كه موجب شده است از راه راست دور شوند. با همه ى اين ها اسلام ديگران را به گفت و گو فرا مى خواند و از مسلمانان مى خواهد با مردم به «جدال احسن» بپردازند و آنان را با حكمت و موعظه ى حسنه به راه پروردگار دعوت كنند.