اين آيه درباره ى كفر سخن مى گويد. و كفر در واقع خطى است كه صاحب خود را به نتايجى منفى در دنيا و آخرت سوق مى دهد. اين خط نيز مانند سرابى است كه انسان در بيابان مى بيند و آن را آب تصور مى كند، اما هنگامى كه به آن مى رسد چيزى نمى يابد. و طبيعى است كه اين مثل درباره ى همه ى انسان هايى كه دقت لازم را در معتقدات يا پاى بندى ها يا اعمال خود نمى كنند صدق مى كند. لذا انسان ناگزير است كه در هر فكر و انديشه اى كه دارد يا در هر التزام و رابطه اى كه مى يابد، همواره در حالتى فوق العاده جهت بحث و بررسى و مناقشه ى اين پديده ها به سر برد. زيرا انسان در بسيارى مواقع چه بسا تحت تأثير برخى از عوامل سطحى قرار گيرد كه انديشه اى معين و فاقد عمق لازم را بر او ديكته كند كه او گمان كند راه و روش درست است، در حالى كه راه و روشى منحرف و كژتاب باشد. اين هشدار همان است كه خداوند متعال در آيه ى زير آن را به انسان ها يادآورى مى كند: «بگو آيا از زيان كارترين انسان ها آگاه تان كنيم؟ كسانى اند كه كوشش آنان در راه زندگانى دنيا نقش بر آب شده است و ايشان چنين مى انگارند كه خود نيكو كردارند.» «قل هل ننبئكم بالاخسرين اعمالاً، الذين ضلّ سعيهم في الحياة الدنيا و هم يحسبون انهم يُحسنون صنعاً»(كهف/103 و104).