راه رفتن خرامان در اين آيه راه رفتن متكبرانه، نخوت آميز و خودبزرگ بينانه اى است، كه منبع آن شادى برخاسته از انسانيت آكنده از احساس بيمارگونه ى تحقير ديگران است. خطاب آيه خطاب به فرد مغرور است كه: چرا چنين استكبارآميز قدم بر مى دارى و پاهايت را محكم به زمين مى كوبى - گويا گوش سپرده اى تا صداى نالش زمين را زير پايت بشنوى -، و سر و گردن را خود بزرگ بينانه بر افراشته اى - چنان كه گويا مى خواهى بر قامت طبيعى خود بيفزايى -؟ بدان كه زمين به سفتى و سختى خود خواهد ماند و ضريات گامت تأثيرى در آن نخواهد كرد و قد و قامت تو چنان چه بوده است خواهد ماند، بى آن كه ذره اى بر آن افزوده شود. پس چرا خود و جسمت را چنين سختى مى دهى; آيا مى خواهى به ديگران بگويى روح و نفس تو عظيم و بزرگ است. چنان چه در راه دفتنت به نظر مى آيى؟ اى انسان، واقع بين و فروتن باش. كه تو جز به علم و ايمان و اخلاق خود را و احترامى كه براى ديگران قائلى رفعت نى يابد. كيفيت ذاتى خود را بشناس و در چار چوب آن حركت كن «چرا كه تو نه هرگز زمين را توانى شكافت و نه از بلندى هرگز سر به كوه ها توانى رساند.» اين كلمات الهى سرشار از نيش و ريشخند و احتقار نسبت به چنين انسانى است; كسى كه مى خواهد از پرت گاه ها به قله ها دست يابد و از پستى ها رفعت پيدا كند.