منظور تمام چيزهايى است كه باعث مى شود انسان از نماز خود غفلت كند; خواه تأثير آن تا واپسين اوقات، يا قضا كردن آن باشد و خواه عدم توجه به آن يا موارد ديگر. انسانى كه با خودآگاهى نماز مى خواند، و مى داند كه نماز معراج انسان به سوى خداى خويش است، و مى داند كه نماز انسان را از فحشا و منكر باز مى دارد، و نماز را ستون دين مى داند، يقيناً و ناگزير به نماز خود اهتمام نشان مى دهد. او با قلبى گشاده و مشتاق رو به خداوند مى آورد، و شتاب مى كند تا اين پيوند را با معبود و معشوق خويش برقرار سازد. آيا كسى از ما كارهاى مهم و منفعت بخش خود را به تأخير مى اندازد؟ يقيناً هيچ كس تمايل ره اين كار ندارد. بلكه تمايل داريم تا آن كارها را فوراً انجام دهيم; چون مصلحت و سود ما در گرو آن است. براى مثال گاهى يكى از ما ممكن است نماز جمعه را رها كند به اين اميد كه يك يا چند مشترى در اين فرصت سربرسند; در حالى كه خداوند متعال در اين باره مى فرمايد: «وغافلان چون داد و ستدى يا سرگرمى اى ببينند، پراكنده شوند و به سوى آن بشتابند و تو را ايستاده رها كنند، بگو آن چه نزد خداوند است از سرگرمى و از داد و ستد بهتر است، و خداوند بهترين روزى دهندگان است.»«واذا رأوا تجارة او لهواً انفضّوا اليها و تركوك قائما قل ما عندالله خير من اللهو و التجارة والله خير الرازقين»(جمعه/11) درست است كه در صورت بستن مغازه ممكن است مالى - اندك - را از دست بدهيم اما خداوند در برابر آن پاداش چند برابر به آدمى مى دهد; زيرا دعوت وى را براى اقامه ى نماز پاسخ مثبت داده ايم. برخى از ما به خداوند متعال اطمينان نداريم. در حالى كه يكى از احاديث شريف مى گويد: «به انسان مؤمن گفت، تا آن گاه كه به آن چه در دست خداوند است بيش از آن چه در دست خود اوستاطمنيان كند.»«لا يكون المؤمن مؤمناً حّي يكون بما في يدالله اوثق منه بما في يده.( ) چون آن چه نزد خداست قابل اعتمادتر و تضمين شده تر از آن چه در دست خود و ديگران است مى باشد. آن چه در نزد ما و ديگران است ممكن است از بين برود، اما آن چه نزد خداوند است جاويد و پايدار است: «و در آسمان مايه ى روزى شماست، و نيز آن چه به شما وعده داده اند.»«وفي السماء رزقكم وما توعدون»(ذاريات/22)