ممكن است اين آيه فراخوانى براى دورى از تأثير حالاتى باشد كه در موقعيت هاى جمعى بروز مى كند و انسان تحت تأثير آن استقلال فكرى خود را از دست مى دهد و ناخودآگاه با آنچه كه ديگران مى گويند و يا مواضع و شعارهايى كه با حماسه سر مى دهند همراهى مى كند و ديگر قدرت انكار آنها را ـ حتى اگر خود ذاتاً داراى بعضى نقاط قابل انكار باشد ـ ندارد. از اين رو خداوند دعوت مى كند كه انسان با خود و يا همراه با فرد ديگرى خلوت كرده و براى به دست آوردن نظرى قطعى و صحيح، به طور عقلانى و منطقى تفكر كند. اين دعوتى براى اتخاذ موضع درست از راه بررسى و تفكر در موضوع و به دور از هرگونه انفعال و تكروى است.