در روايات آمده است كه روزى مردى نزد رسول خدا(ص) گفت: شتر خود را در بيابان رها كرده و بر خدا توكل كرده ام. حضرت به او فرمودند: «آن را ببند، سپس بر خدا توكل كن.»( ) توكل بر خدا آن است كه تمام تلاش و توانمندى خود را مبذول دارى، و از آن چه در آينده ى خود بر آن مى هراسى بر خداوند توكل كنى. امام صادق(ع) در حديثى مى فرمايند: «المتوكلون هم الزارعون.» يعنى: كشاورزان متوكّلانى واقعى اند. كشاورز زمين را شخم مى زند و كرت بندى مى كند و دانه مى افشاند، و تمام تلاش خود را جهت توليد محصولاتى خوب به كار مى گيرد. آن گاه نسبت به آينده ى كشت خود بر خداوند توكل مى كند. پس او يك متوكّل واقعى است. چون او با كار و تلاش، اسباب نگه دارنده ى كشت خود را فراهم مى سازد. بنابراين او قاعده اى: «آن را ببند، سپس بر خدا توكل كن.» را عملاً انجام مى دهد. زيرا آن چه را بر او لازم بوده است انجام داده و باقى كار را به خداوند متعال واگذار كرده است.