غيبت - چنان چه در احاديث شريف آمده - خوارك سگان جهنم است. يعنى آن كس كه غيبت مى كند به سگى از سگان جهنم مبدل مى شود. پس هر كه مى خواهد چنين عاقبتى داشته باشد مى تواند غيبت ديگران را بكند! آن چه تأسف آورتر است آن است كه اين امر گاه به علما نيز كشيده شود. غيبت طبق يك حديث روايت شده از پيامبر اكرم(ص) و ائمه ى اطهار «ناپسندتر از زناست.»«الغيبة اشدّ من الزنا»( ). خداوند چه بسا توبه ى فرد زناكارى را كه توجهى صادقانه كرده است مى بخشايد; ولى غيبت را تا آن گاه كه فرد غيبت شده نبخشايد نمى بخشايد. از اين رو قرآن غيبت را چنين تصور كرده است: «... و كسى از شما از ديگرى غيبت نكند; آيا هيچ كدام از شما خوش دارد كه گوشت برادر مرده اش را بخورد; كه از آن تنفر داريد.»«ولا يغتب بعضكم بعضاً ايحب احدكم أن يأكل لحم اخيه ميتاً فكرهتموه»(حجرات/12) روح انسان از اين تصور مشمئز مى شود... اين كه برادر خود را مرده تخيل كنيد، و خود را ببينيد كه چاقو در دست از تن او گوشت مى بريد و آن را مى خوريد... آيا تصورى چركين تر از اين وجود دارد؟ اين تصوير كسى است كه غيبت ديگران را مى كند. ما همواره بايد اين را به ياد داشته باشيم كه غيبت از گناهان كبيره است; و گناهان كبيره صلاحيت ورود به جهنم را به آدمى مى بخشد.