چنين كارى شرعاً حرام است. زيرا همسر شرعاً نسبت به نفقه و زندگى زناشويى حق دارد. و اگر مردى از اين امر امتناع كند گناه كار، و اين عمل او شرعاً فعل حرام به شمار مى آيد. اما اگر زن را شرعاً طلاق دهد، آن گاه شرع مى تواند از طريق حاكم شرع - چنان چه تشخيص دهد كه زن نسبت به نفقه و معاشرت نيكو حقى ندارد - اين كار را انجام دهد. با وجود اين، معصيتى كه در اين كار است از دوش او برداشته نخواهد شد، و خداوند او را براى اين كار كيفر خواهد داد. ما به اين نوع مردها مى گوييم: اگر زنى مرد خود را رها كند چه مى گوييد; آيا مى پذيريد؟ طبيعى است كه نمى پذيرند. در حديث شريفى آمده است: «با مردم چنان رفتار كنيد كه دوست داريد با شما چنان رفتار بشود.» اميرالمؤمنين(ع) نيز مى فرمايد: «يا بني اجعل نفسك ميزاناً فيما بينك و بين غيرك، فاجب لغيرك ما تحب لنفسك»«فرزندم نفس خويش را ميان خود و ديگران ميزانى قرار ده. و آن چه را براى نفس خود دوست مى دارى براى ديگران دوست بدار.»